Het feest vond plaats op een van de meest exclusieve locaties van Guadalajara, op het glazen terras van het Demetria Hotel, waar de oranje hemel samensmolt met de stadslichten. Het was een elegante bruiloft, vol geforceerde glimlachen, maatpakken en dure parfums die in de lucht zweefden. Het orkest speelde een bolero met technische precisie, maar zonder ziel.
Iedereen deed zijn best om er gelukkig uit te zien, iedereen behalve één. Aan een ronde tafel, een stukje van het midden van de kamer, zat een man die daar blijkbaar als een protocolfout was neergezet. Kenji Yamasaki, Japans, met een onbewogen gezicht, een donker pak zonder ook maar één rimpel, zijn handen stijf op zijn benen.
Hij sprak met niemand, keek niemand aan, keek alleen maar zwijgend toe, alsof de wereld om hem heen een stomme film was die hij al zo vaak had gezien. Om hem heen vermeden de gasten zelfs maar een blik. Sommigen fluisterden openlijk over hem. Ze zeggen dat hij miljonair is, maar zo ziet hij er niet uit. Ik hoorde dat hij autofabrieken heeft of dat hij de helft van Jalisco heeft gekocht, maar niemand kwam in de buurt.
En hoewel de dansvloer zich begon te vullen met mensen die zich ongemakkelijk tussen lachen en drinken bewogen, bleef hij roerloos staan, alsof hij er niets van begreep of er geen deel van wilde uitmaken. Hij verstond geen woord van wat ze zeiden, maar hij begreep de gebaren, het onderdrukte gelach, de afgewende blikken.
Het ongemak behoeft geen vertaling. Ondertussen liep Julia, tussen de dienbladen en lege glazen door, behendig door de kamer en ontweek ze gesprekken die niet bij haar hoorden. Ze was 24 jaar oud, met een alerte blik en een uitdrukking die probeerde neutraal te blijven, hoewel haar gedachten zelden stil waren. Ze droeg het personeelsuniform: een wit overhemd, een zwart vest en een netjes gestreken schort.
