Mijn zus heeft mijn identiteit gebruikt om een plastische chirurgiebehandeling te ondergaan – “Je maakt toch nooit gebruik van je goede kredietgeschiedenis…”
Ik zat net mijn ochtendkoffie te drinken toen ik de envelop van het Beverly Hills Cosmetic Surgery Center opende. Even dacht ik dat het gewoon spam was, een of andere marketingtruc gericht op vrouwen van mijn leeftijd. Toen zag ik mijn naam bovenaan de rekening staan voor een borstvergroting van $40.000 die ik nooit had laten doen. Mijn handen trilden toen ik de gedetailleerde kostenraming las. De kosten voor de operatie, de anesthesie, de nazorg, de hoogwaardige siliconenimplantaten – dit alles was uitgevoerd op iemand die mijn naam, burgerservicenummer en verzekeringsgegevens had gebruikt.
Ik heb meteen het chirurgisch centrum gebeld.
“Dit is Gabriella Santos. Ik heb een rekening ontvangen voor een operatie die ik nooit heb ondergaan.”
‘Ik zal uw dossier even nakijken, mevrouw Santos.’ De receptioniste aarzelde even. ‘Daaruit blijkt dat u drie weken geleden een borstvergroting heeft ondergaan. De ingreep is uitgevoerd door dokter Richardson.’
“Ik ben nog nooit in uw vestiging geweest. Iemand heeft misbruik gemaakt van mijn identiteit.”
“Mevrouw, dat is niet mogelijk. We hebben een identiteitsbewijs met foto en een bewijs van verzekering nodig.”
“Toen heeft iemand mijn identiteitsbewijs vervalst.”
Weer een pauze. “Wilt u met onze facturatieafdeling spreken over een betalingsregeling?”
“Ik wil nu met uw fraudeafdeling spreken.”
Na drie keer doorverwezen te zijn, bereikte ik eindelijk iemand die de ernst van mijn woorden begreep. Ze stemden ermee in het bestand te downloaden en de documentatie te bekijken.
“Mevrouw Santos, de patiënte die binnenkwam, had een identiteitskaart met uw naam en gegevens. Maar nu ik de foto’s in ons systeem beter bekijk…”
“Welke foto’s?”
“We maken voor- en nafoto’s van alle ingrepen. De vrouw op deze foto’s ziet er niet hetzelfde uit als op de foto op de identiteitskaart die ze heeft gekregen.”
Mijn maag trok samen. “Kun je haar beschrijven?”
“Blond haar, ongeveer 56 jaar oud, waarschijnlijk begin dertig, zeer theatrale make-up.”
Deze beschrijving was precies op één persoon van toepassing: mijn zus Veronica.
Ik hing op en belde haar meteen.
“Ronnie, we moeten nu praten.”
“Oh, hallo Gavs. Hoe gaat het?”
“Wat is er aan de hand? Ik heb net een rekening van $40.000 gekregen voor borstimplantaten. Kunt u dit toelichten?”
De stilte aan de andere kant was oorverdovend.
“Ronnie, luister, ik kan het je uitleggen.”
“Je kunt maar beter snel beginnen met uitleggen.”
“Ik was van plan het af te betalen. Je maakte sowieso geen gebruik van je goede kredietgeschiedenis.”
Ik plofte zwaar neer op de keukenstoel.
“Ben je gek geworden? Je hebt mijn identiteit gestolen om plastische chirurgie te ondergaan.”
“Ik heb niets gestolen. We zijn zussen. Wat van jou is, is ook van mij, toch?”
‘Nee, Veronica. Wat van mij is, is van mij. En wat je hebt gedaan, heet identiteitsdiefstal. Dat is een misdrijf.’
‘Doe niet zo dramatisch. Ik had deze operatie echt nodig, Gabs. Mijn zelfvertrouwen was tot een dieptepunt gedaald nadat Direct me in de steek had gelaten. Ik kon het zelf niet betalen, en jouw kredietwaardigheid is veel beter dan die van mij.’
“Dus je hebt mijn identiteitsbewijs vervalst en mijn persoonlijke gegevens gestolen.”
“Ik heb het geleend. Dat maakt wel degelijk een verschil.”
Er was geen verschil, en dat wisten we allebei. Maar Veronica had altijd in een wereld geleefd waarin haar problemen de verantwoordelijkheid van anderen werden.
“Ik hang nu op en bel de politie.”
“Wacht even, doe niets geks. Laten we eerst met mama praten.”
Tegen beter weten in stemde ik ermee in om bij onze moeder thuis af te spreken. Ik moest begrijpen hoe diep dit verraad ging en of er andere familieleden bij betrokken waren.
Mijn moeder begroette me bij de deur met een schuldige blik die me alles vertelde wat ik moest weten.
“Gabriella, lieverd, voordat je iets zegt, je wist toch dat Veronica hulp nodig had? Ze was zo depressief na haar scheiding.”
‘Dus je hebt haar geholpen bij identiteitsdiefstal?’
“Ik heb haar geholpen het zelfvertrouwen te krijgen dat ze nodig had om verder te gaan met haar leven.”
Ik liep de woonkamer in, waar Veronica op de bank zat. Ze zag er duidelijk anders uit dan de laatste keer dat ik haar had gezien. Haar nieuwe figuur was overduidelijk en ze leek er bewust mee te pronken.
‘Vind je ze mooi?’ vroeg ze, terwijl ze naar haar borst wees. ‘Dokter Richardson is geweldig. Ik voel me als herboren.’
“Je voelt je als een nieuw mens, omdat je letterlijk iemands identiteit hebt gestolen om die te worden.”
Moeder ging naast Veronica zitten en koos meteen haar kant.
“Gabriella, je bent onredelijk. Veronica had deze operatie nodig voor haar geestelijke gezondheid.”
“Haar geestelijke gezondheid is geen rechtvaardiging om mijn financiële situatie te ruïneren.”
“Je gebruikt niet eens krediet. Je huurt dat kleine appartementje. Je hebt geen autolening. Je koopt niets moois voor jezelf.”
‘Omdat ik geld spaar, mam. Omdat ik plannen maak voor mijn toekomst.’
“Nou, nu kun je plannen maken om je zus te helpen.”
Ik staarde hen beiden aan en besefte dat dit gesprek zinloos was. Ze geloofden oprecht dat mijn financiële stabiliteit een familiebron was waar Veronica op terug kon vallen wanneer ze een boost voor haar zelfvertrouwen nodig had.
‘Ik ga aangifte doen,’ zei ik zachtjes.
Ze begonnen allebei tegelijk te praten, maar ik stak mijn hand op.
“Veronica heeft mijn naam en mijn burgerservicenummer gebruikt en mijn identiteitsbewijs vervalst om voor 40.000 dollar aan medische zorg te verkrijgen. Dat is geen familie die elkaar helpt. Dat is identiteitsdiefstal, creditcardfraude en valsheid in geschrifte.”
‘Zij had meer behoefte aan zelfvertrouwen dan jij aan krediet,’ zei moeder, alsof daarmee de zaak was beslecht.
‘Nee,’ antwoordde ik. ‘Zij had meer therapie nodig dan een operatie, en ik moet mijn identiteit terug.’
Ik liet ze daar zitten en reed meteen naar het politiebureau.
Rechercheur Maria Reyes nam mijn verklaring op en bekeek het bewijsmateriaal dat ik had verzameld: de vervalste documenten, medische rekeningen en zelfs de opnames waarop Veronica toegaf mijn gegevens te hebben gebruikt.
“Dit is overduidelijk een geval van identiteitsdiefstal,” zei rechercheur Ray. “Het medische aspect maakt het nog ernstiger. Hoe heeft ze toegang gekregen tot uw persoonlijke gegevens?”
“We zijn zussen. Ze kende mijn burgerservicenummer, mijn geboortedatum, alles van me, vanaf onze kindertijd.”
“En uw identiteitskaart?”
“Ze heeft waarschijnlijk een oude foto van mij gebruikt om een nepfoto te maken. We lijken genoeg op elkaar om dat te laten werken.”
“Mevrouw Santos, ik moet het u vragen. Weet u zeker dat u aangifte wilt doen? Dit zou kunnen leiden tot een aanklacht wegens een zwaar misdrijf.”
Ik weet het niet zeker.
De dagen erna waren overweldigend. Veronica werd in haar appartement gearresteerd. De zaak haalde de krantenkoppen vanwege de ongebruikelijke omstandigheden. “Vrouw gearresteerd voor het gebruiken van de identiteit van haar zus voor plastische chirurgie” was een kop in verschillende kranten. Mijn telefoon trilde van de telefoontjes van vrienden, familieleden en zelfs vreemden.
De meeste telefoongesprekken met familieleden leverden niets op.
‘Gabriella, hoe kon je dit je zus aandoen?’ vroeg tante Carmen woedend.
“Ik heb haar niets gedaan. Zij heeft dit mij aangedaan.”
“Maar nu staat haar toekomst op het spel.”
“Daar had ze aan moeten denken voordat ze de mijne beschadigde.”
“Het draait allemaal om geld. Familie gaat voor.”
“Het gaat niet alleen om geld. Het gaat om mijn kredietwaardigheid, mijn identiteit, mijn vertrouwen.”
Tante Rita probeerde een zachtere aanpak.
“Kun je de rekening niet gewoon betalen en verder gaan? Veronica zei dat ze het zou terugbetalen.”
