« Hoeveel kost je consult? » vroeg ze, terwijl ze haar portemonnee tevoorschijn haalde. « Voor jou, Lada Michajlovna, is het gratis, » glimlachte Vitali Semjonovitsj. « We zijn tenslotte oude vrienden. »
Onthoud dat je dit op eigen risico doet. Als er iets misgaat, is het niet mijn schuld. « Natuurlijk, natuurlijk, » verzekerde ze.
« Heel erg bedankt. » Ze namen afscheid en Lada Michajlovna keerde naar huis terug met het gevoel dat er een plan begon te ontstaan. Het enige wat ze hoefde te doen was wachten op het juiste moment.
Ondertussen zat Dasha in het appartement aan de Chokolovskaya-straat achter haar laptop en bladerde door vastgoedadvertenties. Ze maakte zich geen illusies over Lada Michajlovna; ze wist dat ze haar niet zou loslaten. Haar schoonmoeder had haar al te lang verteld dat het appartement toebehoorde aan de familie Rjabinin, dat Dasha een tijdelijke gast was en dat de echte rechten bij hen lagen.
Na de scheiding had Dasha een list verwacht. Telefoontjes, bedreigingen, pogingen om haar via Kirill onder druk te zetten. Maar twee weken verstreken en er gebeurde niets.
Stilte. Verdachte stilte. Lada Mikhailovna leek te verdwijnen; ze belde niet en stuurde geen boze berichten.
Dasha besefte dat dit de stilte voor de storm was en besloot actie te ondernemen. Ze opende de website van het makelaarskantoor, zocht de contactgegevens op, draaide het nummer en een vriendelijke vrouw nam op. Ze stelde zich voor als Elena.
« Goedenavond! Ik wil graag weten hoe snel ik mijn studio-appartement in de Chokolovskystraat kan verkopen, » vroeg Dasha, in een poging zelfverzekerd te klinken. « Het hangt van de prijs af, » antwoordde Elena. « Als de prijs goed is, vinden we over een week of twee wel kopers. »
« De buurt is goed, er is vraag. We kunnen morgen afspreken, het appartement bekijken en de details bespreken. » « Laten we het doen, » stemde Dasha in.
« Morgen om zes uur is goed voor je. » « Geweldig. Stuur me het adres, ik ben er. »
Dasha dicteerde het adres, nam afscheid en leunde achterover in haar stoel. Haar hart bonsde in haar keel, haar handpalmen waren bezweet. De verkoop van het appartement, waar ze al zeven jaar de hypotheek voor betaalde, was een grote stap.
Maar ze zag geen andere optie. Omdat Lada Mikhailovna iets gepland had, kon ze haar grootste verlangen beter laten varen. Simpel, snel en volledig.
Elena bleek een punctuele vrouw van in de veertig te zijn, gekleed in een formeel broekpak en met een tevreden glimlach. Ze liep heen en weer door het appartement, likte haar tong af en maakte aantekeningen op haar tablet. « Niet slecht, » concludeerde ze.
« De renovatie is fris, de meubels mag je houden of meenemen, wat je maar wilt. De buurt is prestigieus, de metro is dichtbij. Ik raad aan om het voor vijf miljoen te koop aan te bieden. »
« Is het realistisch om het voor achthonderd of achthonderd te verkopen? Komt het wel goed? » Dasha knikte. De hypotheek was zes maanden geleden afgelost.
In mei deed ze de laatste betaling. « Vier miljoen achthonderd. Dat is een mooi bedrag. »
« We kunnen het op de bank storten, iets kleiners en eenvoudigers opnemen en vredig leven totdat we beslissen wat we verder gaan doen. » « Dat is genoeg, » zei ze. « Wanneer kunnen we beginnen? » « Zelfs morgen al.
We tekenen het contract, plaatsen de advertentie en gaan op zoek naar kopers. Deze appartementen zijn meestal snel verkocht. Ze tekenden het contract de volgende dag. »
Elena had gelijk. Een week later verschenen de eerste kandidaten. Een jong stel met een driejarig kind, beiden werkend en met goede referenties.
De man stelde zich voor als Anton, een lokale politieagent, en zijn vrouw, Svetlana, een accountant. Ze verhuisden vanuit een gemeentelijk appartement in het kader van het herhuisvestingsprogramma en droomden al lang van een eigen woning. Dasha ontmoette hen in het appartement, leidde hen rond en beantwoordde hun vragen.
Svetlana zuchtte opgetogen en keek rond in de keuken, de badkamer en het balkon. Anton bekeek zwijgend de ramen, controleerde de leidingen en klopte op de muren. « Het is perfect voor ons, » zei hij uiteindelijk.
« We zijn er klaar voor. » « Geweldig, » knikte Dasha. « Laten we dan het papierwerk maar regelen. »
De transactie verliep soepel en vlekkeloos. Drie weken na haar eerste telefoontje naar de makelaar ontving Dasha het geld op haar rekening en overhandigde ze de sleutels aan de nieuwe eigenaren. Anton schudde haar Met haar hand omhelsde Svetlana haar en bedankte haar voor haar eerlijkheid en dat ze niet te veel had gevraagd.
« Veel succes, » zei Dasha, terwijl ze in de deuropening van het appartement stond, dat nu van iemand anders was. « Leef gelukkig. » Ze vertrok zonder om te kijken.
Het was het einde van een hoofdstuk in haar leven en het begin van iets nieuws, nog steeds onduidelijk, maar absoluut van haarzelf. Dasha had niemand over de verkoop verteld – niet haar vrienden, collega’s, en zeker niet Kirill of zijn moeder. Waarom zou ze haar schoonmoeder van tevoren plagen? Haar laten weten wanneer het zover was, of helemaal niet – dat was ook een optie.
Dasha huurde een appartement met één slaapkamer aan de rand van de stad, in een nieuw gebouw vlakbij station Niki. Het appartement is klein maar licht, met grote ramen en een schone entree. 30.000 roebel per maand is een beheersbare uitgave.
Ze verdeelde de opbrengst van de verkoop over drie banken, waardoor ze een solide vangnet creëerde. De eerste twee weken in haar nieuwe huis besteedde ze aan wennen aan de nieuwe omgeving.
