Had ik dat verkeerd vastgelegd? Ik omhelsde haar stevig. « Nee, lieverd, » zei ik vastberaden. « Je was dapper. Zo, zo dapper. » Ik draaide me om naar de rest van de familie. Evelyn was nu helemaal in paniek, haar ouders waren verbijsterd, Clarissa was bleek als sneeuw. « Gefeliciteerd, » zei ik, terwijl ik de tablet omhoog hield. « Je hebt de wereld zojuist een plaats op de eerste rij gegeven om je ware zelf te zien.
Ik uploadde de clip naar een beveiligde map en stuurde hem samen met een briefje naar mijn advocaat. « Geef dit vrij aan de pers als ze de voogdij proberen aan te vechten of me aanklagen wegens smaad. » Maar daar bleef het niet bij. Die avond plaatste ik een privébericht op sociale media met beperkte toegang, alleen voor familie en goede vrienden.
De titel, wat gebeurde er nu echt op die familiebijeenkomst? Binnen een uur explodeerden de reacties. Voormalige vrienden van Clarissa en Evelyn stuurden hun excuses. Zakenrelaties van Evelyns vader begonnen afstand te nemen. Klanten begonnen deals te annuleren. De schijnbare perfectie stortte in. De volgende ochtend was Clarissa’s verloving afgezegd.
Evelyns baan bij het bedrijf van haar vader werd ingetrokken en haar ouders hadden een verzoek tot pensionering van de raad van bestuur ontvangen. En dat allemaal omdat een klein meisje haar vader wilde beschermen en een proces-verbaal opstelde. Hoofdstuk 4. Ik nam mijn kinderen mee en liep weg. Maar toen gaf de rechtbank een laatste klap. In de weken die volgden, werd mijn huis, waar ooit de spanning weerklonk, een toevluchtsoord.
Ik vroeg de volledige voogdij over alle drie de kinderen aan. Ik verwachtte ruzie. Ik verwachtte dat Evelyn haar hakken in het zand zou zetten, krokodillentranen zou huilen in de rechtbank, misschien zelfs zou proberen mijn naam te bezoedelen. Maar in plaats daarvan kwam ze niet opdagen. Niet voor de bemiddeling, niet voor de eerste hoorzitting, zelfs niet voor het door de rechtbank opgelegde psychologische onderzoek. Blijkbaar had de negatieve reactie op de gelekte video haar imago in de ogen van haar sociale kring zo ernstig aangetast dat ze ervoor koos om te verdwijnen, naar een andere stad, volgens haar advocaat, met een man die ze tijdens een retraite had ontmoet. Voorspelbaar.
Ook Clarissa was nergens te bekennen. Maar ik kwam toch elke keer weer opdagen. Ik had alle foto’s meegenomen van verjaardagen die ik had gepland, alle schoolactiviteiten die ik had bijgewoond, alle rapporten die ik had helpen inlijsten aan de muur van onze woonkamer. Ik had zelfs Ava’s video nog een keer meegenomen, voor het geval ze het verhaal zouden verdraaien. De rechter bekeek alles in stilte.
