De titel, wat gebeurde er nu echt op die familiebijeenkomst? Binnen een uur explodeerden de reacties. Voormalige vrienden van Clarissa en Evelyn stuurden hun excuses. Zakenrelaties van Evelyns vader begonnen afstand te nemen. Klanten begonnen deals te annuleren. De schijnbare perfectie stortte in. De volgende ochtend was Clarissa’s verloving afgezegd.
Evelyns baan bij het bedrijf van haar vader werd ingetrokken en haar ouders hadden een verzoek tot pensionering van de raad van bestuur ontvangen. En dat allemaal omdat een klein meisje haar vader wilde beschermen en een proces-verbaal opstelde. Hoofdstuk 4. Ik nam mijn kinderen mee en liep weg. Maar toen gaf de rechtbank een laatste klap. In de weken die volgden, werd mijn huis, waar ooit de spanning weerklonk, een toevluchtsoord.
Ik vroeg de volledige voogdij over alle drie de kinderen aan. Ik verwachtte ruzie. Ik verwachtte dat Evelyn haar hakken in het zand zou zetten, krokodillentranen zou huilen in de rechtbank, misschien zelfs zou proberen mijn naam te bezoedelen. Maar in plaats daarvan kwam ze niet opdagen. Niet voor de bemiddeling, niet voor de eerste hoorzitting, zelfs niet voor het door de rechtbank opgelegde psychologische onderzoek. Blijkbaar had de negatieve reactie op de gelekte video haar imago in de ogen van haar sociale kring zo ernstig aangetast dat ze ervoor koos om te verdwijnen, naar een andere stad, volgens haar advocaat, met een man die ze tijdens een retraite had ontmoet. Voorspelbaar.
Ook Clarissa was nergens te bekennen. Maar ik kwam toch elke keer weer opdagen. Ik had alle foto’s meegenomen van verjaardagen die ik had gepland, alle schoolactiviteiten die ik had bijgewoond, alle rapporten die ik had helpen inlijsten aan de muur van onze woonkamer. Ik had zelfs Ava’s video nog een keer meegenomen, voor het geval ze het verhaal zouden verdraaien. De rechter bekeek alles in stilte.
Toen keek hij naar mij en toen naar de kinderen. Ava, trillend maar vastberaden. Liam, rustig maar standvastig. Max klampte zich vast aan mijn hand. Zijn hamer sloeg op hout als de donder. De volledige, permanente voogdij werd toegekend aan de verzoekster. Alle ouderlijke rechten van de moeder worden beëindigd totdat, zo ooit, de kinderen ervoor kiezen haar weer te zien. De rechtszaal snakte naar adem.
Ik haalde diep adem. Jaren van terughoudendheid, vernedering, emotionele kneuzingen, allemaal gerechtvaardigd in dat ene moment. Maar dat was niet de genadeslag. Toen ik me omdraaide om de rechtszaal te verlaten, overhandigde mijn advocaat me, scherp en grijnzend, een verzegelde envelop. « Wat is dit? » vroeg ik. « Een kleine kers op de taart, » grijnsde hij. « De DNA-resultaten. »
Je zei dat ik ze niet mocht openen, tenzij absoluut noodzakelijk.” Ik zweeg even. We hadden het niet meer nodig, toch? Toch openden mijn handen het zegel. Drie namen, drie resultaten, één zin onder elk. Waarschijnlijkheid van vaderschap 0,00%. Mijn knieën knikten niet. Mijn hart zonk niet in mijn schoenen. Ik glimlachte alleen maar, omdat ik al wist dat die kinderen misschien niet mijn bloed, maar wel mijn ziel delen.
