Hij deinsde terug alsof de woorden kogels waren. Ik stond op, pakte mijn tas en liet hem daar achter, omringd door de resten van zijn eigen arrogantie. Vastberadenheid en emotionele ontlading. Ik nam geen wraak door te schreeuwen, glazen kapot te slaan of hem te smeken om voor mij te kiezen. Mijn wraak was stiller, eleganter. Ik liet hem achter met niets anders dan de echo van zijn eigen woorden.
Een man die zich definieerde door zijn lach, tot zwijgen gebracht door het besef dat hij de grap was. Tegen de middag vielen de sloten van het nieuwe appartement achter me dicht. Mijn naam stond al van de gezamenlijke rekeningen. Mijn advocaat had de scheidingspapieren klaar. Voor het eerst in jaren haalde ik adem. Ik besefte dat mijn waarde niet iets was dat hij kon meten, negeren of waar hij grapjes over kon maken.
Mijn waarde zat in de stilte die ik bewaarde, de kracht die ik vasthield, en de manier waarop ik wegliep terwijl hij eindelijk begreep wat het betekende om iets wezenlijks te verliezen. Hij vertelde hen dat ik niet interessant was,
