Alexander trok ze dichtbij. “Dan doen we precies wat ze wilde.”
Die avond, in plaats van zich terug te trekken naar zijn studeerkamer, nam Alexander De tweeling mee naar de keuken. Ze bakten Emily ‘ s favoriete chocoladekoekjes, verbrandden de eerste partij, lachten tot hun maag pijn deed en speelden haar favoriete liedjes tot middernacht.
Het werd hun nieuwe traditie: de verjaardag van Emily ‘ s dood was niet langer een dag van stilte, maar van vreugde. En elk jaar keerden ze terug naar haar graf, niet alleen met bloemen, maar met verhalen en gelach.
Een jaar later zag Alexander zijn tweeling verse rozen op Emily ‘ s graf leggen—dit keer met een glimlach in plaats van tranen. En hij besefte dat Emily ‘ s laatste geschenk niet alleen de brieven waren—het was de herinnering dat liefde zelfs het diepste verlies in iets moois kon veranderen.
