— Nee… dat kan niet! Je liegt, hè? Wat heb je achter mijn rug om gedaan?
Mijn stiefvader, wiens gezicht door de jaren heen verhard was, antwoordde op bulderende toon:
« Die keer… maakte ik een fout. Op een avond was ik stil tegen haar. En het resultaat… is deze jongen. »
Ik deinsde terug alsof ik een klap op de borst had gekregen.
Alles wat ik in de jaren van mijn huwelijk had meegemaakt, viel plotseling op zijn plaats: de vreemde aandacht, de dubbelzinnige houding ten opzichte van mijn zoon.
Mijn zoon viel op de grond, met zijn hoofd in zijn handen, en schreeuwde:
Waarom? Waarom heb je me dit aangedaan? Wie ben ik werkelijk?
De bruid zei met gebroken en trillende stem:
Jij en ik… we kunnen niet verder. Vandaag is geen bruiloft, het is de dag dat alles uit elkaar viel.
De hele kamer barstte los in het gemompel en telefoons namen het tafereel op.
De vrouw, de biologische moeder, zat huilend op haar knieën en hield de hand van haar zoon vast:
« Vergeef me… Ik heb nooit gewild dat dit naar buiten zou komen… Maar hij heeft het onthuld… Ik kan niet langer zwijgen. »
Ik stond daar, de tranen stroomden over mijn wangen. Ik had pijn, niet alleen door het verraad, maar ook door de wetenschap dat mijn familie nooit meer hetzelfde zou zijn.
Op dat moment veranderde de bruiloftsmuziek, die als een feest had moeten klinken, in een requiem van een verwoeste familie op wat de gelukkigste dag had moeten zijn.
En ik kon alleen maar fluisteren, van binnen gebroken:
“De grootste tragedie van mijn leven… werd onthuld op de dag dat mijn zoon gelukkig had moeten zijn.
