Maar soms overkomt het overleven je op de meest onvoorspelbare manieren. Op een middag, terwijl ik opgedroogde modder van een blauwe Ford pick-up schrobde, hoorde ik een mannenstem door het raam van de wachtkamer dwarrelen, rauw en wanhopig.
« Ze is weg, mam, » zei hij. « Ik kan haar behandelingen niet meer betalen. »
Er brak iets in mij.
Zonder na te denken luisterde ik.
Zijn naam was Caleb Morgan. Dat wist ik nog niet. Ik wist alleen dat de stem die trilde bij het woord ‘behandelingen’ toebehoorde aan iemand wiens wereld instortte – net als de mijne ooit.
Toen hij het gesprek beëindigde, stond ik verstijfd, met water dat van mijn spons droop. Ik had niet willen meeluisteren. Maar de hulpeloosheid in zijn toon raakte een deel van me dat ik had geprobeerd te verbergen.
Later die dag kwam hij zijn truck ophalen. Hij zag eruit alsof hij ongeveer even oud was als ik, midden dertig, in een versleten flanellen overhemd met een naamplaatje met olievlekken. Zijn grijze ogen waren vermoeid, zwaar van bezorgdheid.
« Goed gedaan, » mompelde hij, terwijl hij me een gevouwen biljet overhandigde. Het was honderd dollar.
« Ik kan dit niet meer aan, » zei ik snel. « Het is te veel. »
Hij glimlachte flauwtjes en vermoeid. « Alsjeblieft. Neem het gewoon. »
Voor ik hem kon bedanken, was hij verdwenen.
