« Wat dan? » snauwde Thomas. « Iemand die onder je staat? Dat is het probleem. Je beoordeelt mensen op hun kleding, niet op hun hart. »
De kamer was doodstil. Ethan knielde naast zijn moeder en raapte met trillende handen haar verspreide spullen op.
Thomas keek hem zachtjes aan. « Je hebt een geweldige moeder, zoon. Wees trots. »
Ethan knikte. « Dat ben ik altijd al geweest, meneer. »
Lauren huilde zachtjes, maar Ethan keek haar niet aan. Zijn blik bleef op zijn moeder gericht – de vrouw die zich kapot had gewerkt zodat hij een toekomst kon hebben.
6. Het einde van de pretenties
Thomas draaide zich met vaste stem naar de gasten om. « Als rijkdom mensen wreed maakt, wil ik daar niets mee te maken hebben. Lauren, vanaf nu ben je geschorst van mijn bedrijf en mijn rekeningen. Ik kan geen huwelijk zegenen dat op trots is gebouwd. »
Lauren snakte naar adem. « Papa, alsjeblieft… »
« Leer eerst nederigheid, » zei hij. « Dan praten we verder. »
Ethan stond op, zijn toon kalm maar beslist. « Meneer Mitchell, zelfs als u die woorden niet had uitgesproken… kon deze bruiloft niet doorgaan. »
Lauren snikte. « Ethan, je kunt niet zomaar weglopen! »
Ethan schoof de trouwring voorzichtig van zijn vinger en legde hem op tafel. « Het huwelijk draait niet om status of uiterlijk. Het draait om respect. Als je de vrouw die me alles gaf niet kunt eren, kun je mij ook niet eren. »
Hij hielp zijn moeder overeind. De gasten stapten opzij terwijl ze naar de deur liepen – een moeder in een bescheiden jurk, een zoon in een pak, verbonden door iets dat met geen geld te koop was: liefde.
