6. Het einde van de pretenties
Thomas draaide zich met vaste stem naar de gasten om. « Als rijkdom mensen wreed maakt, wil ik daar niets mee te maken hebben. Lauren, vanaf nu ben je geschorst van mijn bedrijf en mijn rekeningen. Ik kan geen huwelijk zegenen dat op trots is gebouwd. »
Lauren snakte naar adem. « Papa, alsjeblieft… »
« Leer eerst nederigheid, » zei hij. « Dan praten we verder. »
Ethan stond op, zijn toon kalm maar beslist. « Meneer Mitchell, zelfs als u die woorden niet had uitgesproken… kon deze bruiloft niet doorgaan. »
Lauren snikte. « Ethan, je kunt niet zomaar weglopen! »
Ethan schoof de trouwring voorzichtig van zijn vinger en legde hem op tafel. « Het huwelijk draait niet om status of uiterlijk. Het draait om respect. Als je de vrouw die me alles gaf niet kunt eren, kun je mij ook niet eren. »
Hij hielp zijn moeder overeind. De gasten stapten opzij terwijl ze naar de deur liepen – een moeder in een bescheiden jurk, een zoon in een pak, verbonden door iets dat met geen geld te koop was: liefde.
7. Wat er echt toe doet
Thomas volgde hen naar buiten en stopte vlak voor de uitgang. Hij sprak zachtjes tegen Evelyn. « Ik ben je meer verschuldigd dan ik ooit kan terugbetalen. Alstublieft… laat me je nu helpen. »
Evelyn glimlachte flauwtjes. « Dat heb je al gedaan. Mijn zoon zien opkomen voor wat goed is – dat is meer waard dan wat dan ook. »
Buiten streek de koele nachtbries langs hun gezichten. Voor het eerst in jaren voelde Evelyn zich licht, bijna vrij.
Ethan kneep in haar hand. « Laten we naar huis gaan, mam. »
