Mijn naam is April en ik ben zesentwintig jaar oud. De begrafenis van mijn grootvader had een eerbetoon aan hem moeten zijn, maar het werd in plaats daarvan de meest vernederende dag van mijn leven. Ik zag hoe mijn familie zijn imperium als gieren verdeelde, en tegelijkertijd ontving ik een envelop met een vliegticket.
Waar kijk je vandaan? Laat je locatie achter in de reacties hieronder en klik op ‘Vind ik leuk’ en ‘Abonneren’ als je je ooit buitengesloten hebt gevoeld door je eigen familie. Je wilt zeker blijven kijken om te zien wat er gebeurt.
Hoofdstuk 1: Lezen
De voorlezing van opa Roberts testament vond plaats in het met mahoniehout beklede kantoor van zijn advocaat in het centrum van de stad. De lucht rook naar oud leer en dure eau de cologne – een geur die me normaal gesproken kalmeerde, maar waar ik vandaag misselijk van werd.
Mijn moeder, Linda, zat stijfjes in een zwart Chanel-pak en depte haar ogen met zakdoekjes die geen enkele traan hadden opgevangen. Mijn vader, David, bleef op zijn Rolex kijken en was in gedachten zijn erfenis al aan het uitgeven. Mijn broer, Marcus, hing onderuit in zijn fauteuil alsof hij de eigenaar van het huis was en glimlachte naar zijn spiegelbeeld in de gepolijste tafel. En mijn nicht, Jennifer, fluisterde berekeningen tegen haar man, haar blik dwaalde door de kamer alsof ze meubels aan het beoordelen was voor een rommelmarkt.
Meneer Morrison, de advocaat van opa al jarenlang, schraapte zijn keel en begon te lezen.
“Ik draag het familiebedrijf in de transportsector en alle bijbehorende activa over aan mijn zoon, David Thompson.”
Het gezicht van mijn vader straalde alsof het Kerstmis was. Het bedrijf was dertig miljoen waard. Kinderspel. Hij kneep in de hand van mijn moeder en ik zag een dollar in haar ogen glinsteren.
“Aan mijn schoondochter, Linda Thompson, laat ik het familiebezit in Napa Valley na, inclusief alle meubels en kunstwerken.”
Moeder glimlachte voor het eerst sinds de begrafenis. Het landgoed was zeker vijfentwintig miljoen waard. Ze fluisterde iets tegen vader over “eindelijk de keuken renoveren”.
“Aan mijn kleinzoon, Marcus Thompson, laat ik mijn verzameling klassieke auto’s en mijn penthouse-appartement in Manhattan na.”
Marcus balde zijn vuist onder de tafel. “Ja!” siste hij. Die auto’s alleen al waren miljoenen waard.
“Aan mijn kleindochter, Jennifer Davis, laat ik mijn jacht, Isabella , en mijn vakantiehuis op Martha’s Vineyard na.”
Jennifer kneep triomfantelijk in de hand van haar man.
Toen zweeg meneer Morrison. Hij keek me recht in de ogen, over de rand van zijn bril heen.
Mijn hart bonkte in mijn borst. Iedereen staarde me aan. Het was voorbij. Mijn grootvader was altijd mijn dierbaarste geweest. Hij leerde me schaken, nam me mee zeilen, vertelde me verhalen over hoe hij zijn imperium vanuit het niets had opgebouwd, terwijl iedereen het te druk had met zijn geld uit te geven. Hij had me zeker iets waardevols nagelaten.
‘Aan mijn kleindochter, April Thompson,’ vervolgde meneer Morrison kalm, ‘laat ik deze envelop na.’
Dat was het. De envelop.
