De woede verdween uit Gavins ogen en maakte plaats voor iets kleins en gebrokens. Hij keek de kring rond naar gezichten die hem ooit hadden aanbeden en zag alleen maar teleurstelling. Zijn schouders zakten in. Het roofdier was verdwenen. Alles wat overbleef was een angstige man, in het nauw gedreven door zijn eigen spiegelbeeld.
Even later reed een politieauto zachtjes de grindweg op, met de lichten uit uit respect voor de d3ad. De agenten waren kalm en professioneel. Ze hoefden hun stem niet te verheffen; het bewijs sprak voor hen.
Terwijl ze Gavin wegleidden, begaf Anna’s kracht het eindelijk. Ze gleed naar de grond naast de grafsteen, en de tranen vloeiden eindelijk rijkelijk. De maanden van spanning, het verdriet, de angst – alles stroomde in trillende golven uit haar.
Eleanor en de anderen snelden naar haar toe en vormden een beschermende cirkel. Ze spraken niet over gerechtigheid of overwinning. Ze hielden haar alleen vast terwijl ze huilde en beschermden haar tegen de aanblik van de arrestatie van haar broer.
In de schaduw van het graf van haar moeder, omringd door een liefde die dieper ging dan bloed, was Anna eindelijk veilig.
Zes maanden later voelde het huis niet langer spookachtig aan. Gelach klonk uit de keuken, waar de « Bridgeclub » weer bijeen was gekomen – wijnglazen klonken, verhalen liepen over elkaar heen. De geur van gebraden kip en rozemarijn vulde de lucht.
Anna stond in de deuropening en zag hoe de vrouwen die ooit de metgezellen van haar moeder waren geweest, nu haar eigen gekozen familie werden. Het huis, ooit een symbool van spanning, leefde weer. Gavin was weg, zijn proeftijd uitzittend onder een contactverbod. Zijn trustfonds zat opgesloten achter voorwaarden waaraan hij nooit zou voldoen.
De rechtspraak was stil. Vreedzaam. Onherroepelijk.
Later die avond stapten Anna en Eleanor de tuin in. De nachtelijke lucht was fris, de sterren schitterden helder boven hen. Binnen klonk gelach – krachtig, warm, levendig.
« Ik kan nog steeds niet geloven dat jullie dat allemaal voor me hebben gedaan, » zei Anna zachtjes. « Toen ik jullie die dag daar zag, was ik niet meer bang. Ik wist dat ik niet alleen was. »
Eleanor glimlachte, haar uitdrukking teder. « Je moeder heeft ons een belofte laten doen. De week voordat ze overleed, zei ze tegen ons: ‘Familie gaat niet over wie hetzelfde bloed heeft, maar over wie er opduikt als de storm toeslaat.' »
Ze keek door het raam naar het gloeiende huis. « We hebben haar belofte gehouden. »
Anna’s ogen vulden zich met tranen – deze keer niet van pijn, maar van dankbaarheid. Ze keek naar het leven om haar heen, het heiligdom dat haar moeder zich had voorgesteld, dat nu vol was met de mensen die tussen haar en de storm hadden gestaan.
