Mijn lichaam verstijfde. Hij had ons te pakken. Op dat moment dacht ik dat alles verloren was. Maar de meid stond voor me, trillend maar dapper:
« Stop met deze waanzin! Hebben niet al genoeg mensen geleden?! »
Mijn neefje greep de papieren en trok me mee. Geschreeuw en de geluiden van een worsteling galmden achter ons. Ik probeerde me om te draaien, maar hij greep mijn arm stevig vast.
« Ren! Dit is je kans! »
Het keerpunt
. We renden naar het dichtstbijzijnde politiebureau en overhandigden het bewijs. Ik vertelde ze alles, nog steeds trillend. Aanvankelijk twijfelden ze aan me, maar toen ze de boeken openden, was de waarheid onmiskenbaar: lijsten met geheime contracten, woekerleningen, foto’s van geheime onderhandelingen.
Een paar dagen later werd ik onder beschermende hechtenis geplaatst. Er werd een onderzoek gestart en verschillende familieleden, waaronder mijn man, werden gearresteerd.
De meid, hoewel lichtgewond in het gevecht, overleefde het. Ik hield haar handen vast en riep:
« Zonder jou zou ik hier vandaag niet zijn. Ik zal je nooit kunnen terugbetalen. »
Ze glimlachte zachtjes en er verschenen diepe rimpels in de hoeken van haar ogen:
« Ik wil alleen maar dat je in vrede leeft. Dat is genoeg. »
Een nieuw begin
. Maanden later verhuisde ik naar een andere stad en begon ik helemaal opnieuw. Het leven was niet makkelijk, maar ik was tenminste vrij, niet langer gekweld door zijn angstaanjagende blik.
Soms, als ik eraan terugdenk, huiver ik nog steeds. Toch ben ik vervuld van dankbaarheid: dankbaarheid voor de meid die me nog een kans gaf, en dankbaarheid voor mijn eigen moed om uit de duisternis te stappen.
Nu begrijp ik één waarheid: voor sommige vrouwen markeert hun huwelijksnacht het begin van vreugde. Voor anderen is het het begin van een strijd om te overleven. Ik was een van de gelukkigen – ik ontsnapte en leefde nog om het verhaal te kunnen navertellen.
:
