— Audio-opname van 8 minuten.
— Gescande kopieën van medische dossiers.
— Gedeeltelijk geredigeerd handgeschreven rapport.
Ik luisterde eerst naar de audioversie.
De stem van een vrouw – helder, trillend van angst:
« Ik kan hier niet blijven. Raghav heeft me sinds onze huwelijksnacht niet meer uit huis gelaten.
Hij vervangt elke week de sloten.
Zijn moeder zegt dat ik een zoon moet krijgen, anders « behandelen ze me » als iedereen.
Ik weet niet eens wat ik verkeerd heb gedaan… »
Het was de stem van Neha, Raghavs ex-vrouw. Haar naam stond op een aantal documenten.
De opname werd twee dagen voor zijn dood gemaakt.
Het handgeschreven rapport kwam van de heer Mehta zelf en beschreef jaren van vreemd gedrag, familieobsessies en een duistere geschiedenis:
— Een erfenis gebaseerd op mentale instabiliteit.
— Een overgrootvader die zijn vrouw vermoordde, ervan overtuigd dat « maagdelijk bloed het familiefortuin beschermt. »
— Een schoonmoeder die geobsedeerd was door astrologie en rituelen, ervan overtuigd dat haar schoondochter binnen een jaar een mannelijke erfgenaam moest baren, anders zou ze « geëlimineerd » worden.
Neha stierf minder dan drie maanden na hun bruiloft – na een val van de trap.
Een andere, niet bij naam genoemde ex-vrouw pleegde vermoedelijk zelfmoord.
Alles was bedekt.
Ik voelde mij misselijk.
Raghav, de man die mij de dag ervoor op mijn voorhoofd had gekust,
maakte iets verschrikkelijks door.
Ik wilde wegrennen. Maar Priya hield me tegen:
« Je kunt niet zomaar verdwijnen. Ze zullen het merken.
We hebben een plan nodig. Ik zal je helpen. »
Met de hulp van Priya en een bevriende journaliste verzamelden we de documenten, stuurden ze anoniem naar de autoriteiten en namen contact op met een advocaat.
Drie dagen later werd een officieel onderzoek gestart.
Het haalde niet de krantenkoppen, maar het was ernstig genoeg.
Raghavs familie werd opgeroepen.
En voor het eerst stemde meneer Mehta ermee in om te getuigen.
Een paar weken later vroeg ik officieel de scheiding aan.
Raghav reageerde niet zoals ik had verwacht.
Hij keek me alleen maar aan en zei:
« Dus jij gaat ook weg. Net als de anderen. »
Ik kreeg rillingen over mijn rug.
Er was geen spoor van berouw in zijn ogen.
Een maand later werd het onderzoek in stilte afgerond.
Zijn familie gebruikte geld en invloed om de pers het zwijgen op te leggen –
maar advocaten waren moeilijker het zwijgen op te leggen.
Ik weet niet wat er met Raghav gaat gebeuren.
Het kan me niet meer schelen.
Ik verliet Delhi en verhuisde naar Mumbai
om opnieuw te beginnen .
Mijn ouders waren er kapot van, maar ze steunden me.
Tegenwoordig vertrouw ik niet meer zo snel.
Maar één ding weet ik zeker: ik heb het overleefd.
Een tijdje later ontving ik een handgeschreven brief. Geen naam. Alleen de boodschap:
« Je hebt de juiste beslissing genomen.
Bedankt dat je me moed hebt gegeven.
» — Je stiefvader.
Ik barstte in tranen uit.
Er zijn dingen die je nooit had verwacht te ervaren, totdat ze gebeuren.
Ik ben niet langer Anjali, die in sprookjes geloofde.
Maar ik geloof hierin:
Er is geen verschrikkelijker waarheid dan leven in een leugen.
