Op amper veertienjarige leeftijd werd ze uit huis gezet vanwege haar zwangerschap. Haar terugkeer een paar jaar later was een schok voor de hele familie.

Emily protesteerde niet. Ze greep gewoon naar haar buik – het kleine leventje dat haar tot een buitenstaander had gemaakt – en zette de eerste stap richting verbanning.

Die nacht liepen ze kilometers op natte sneakers, hun hart zwaarder dan hun tassen. Elk licht op de veranda herinnerde haar eraan wat ze verloren had: warmte, familie, het recht om kind te zijn. Toen een vriendelijke vreemdeling genaamd Ruth haar bibberend bij een tankstation aantrof, kon Emily nauwelijks praten. Ruth was verpleegster in een nabijgelegen stadje; ze gaf Emily een deken, een slaapplaats en – bovenal – het gevoel dat iemand haar nog steeds als mens zag.

Maandenlang leefde Emily afgezonderd in Ruths kleine appartement boven de wasruimte, werkte ze parttime en volgde ze avondonderwijs onder een andere naam. Toen haar dochter Lily die lente geboren werd, was Emily zelf nog een kind – bang maar vastberaden. Ze beloofde Lily één ding: « Je zult je nooit zo ongeliefd voelen als ik. »

De jaren vervaagden tot een strijd om te overleven. Emily leerde werk, kinderopvang en avondlessen combineren totdat uitputting routine werd. Op haar negentiende behaalde ze haar middelbareschooldiploma. Op haar drieëntwintigste behaalde ze haar verpleegkundediploma. En op haar achtentwintigste leidde ze een stabiel leven in Nashville – niet luxueus, maar wel veilig. Soms vroeg ze zich ‘s avonds, als ze Lily naar bed bracht, af of haar moeder ooit aan haar dacht. Aan de kleindochter die ze nooit had ontmoet.

Toen ging de telefoon.