Ik ging met pensioen op mijn zeventigste, kocht een taart en ging naar huis om het met mijn familie te vieren. Ik vond mijn koffers op de veranda en de voordeur op slot. Er was absoluut iets mis.
Ik heb 38 jaar in die kliniek gewerkt. Gezichten veranderden, managers kwamen en gingen. Zelfs de naam van het ziekenhuis veranderde een paar keer. Maar ik bleef.
Niet omdat het moest. Want wie zou het doen als ik het niet zou doen?
Alleen ter illustratie | Bron: Pexels
Thuis had ik mijn bemanning: mijn zoon Thomas, zijn vrouw Delia en twee kleinkinderen, Ben en Lora. We woonden allemaal onder één dak. Onder mijn dak.
Maar ik heb het nooit als een gunst beschouwd.
