« Op hun huwelijksnacht verstijfde Robert terwijl hij voorzichtig de trouwjurk van zijn verloofde losknoopte – wat hij onder het kant zag, deed zijn hart een slag overslaan. »
Robert Miller was 65, een gepensioneerde timmerman uit Ohio die sinds de dood van zijn vrouw Linda vijf jaar eerder alleen woonde. De stille avonden in zijn kleine huis waren ondraaglijk geworden. Hij bracht het grootste deel van zijn tijd door met het bezoeken van oude vrienden, in de hoop dat die gesprekken zijn eenzaamheid zouden verlichten.
Op een lentemiddag bezocht hij zijn oude vriend Thomas Walker. Terwijl ze op de veranda koffie zaten te drinken, dwaalde Roberts blik af naar de keuken, waar Thomas’ dochter, Claire, toen 26, snacks aan het klaarmaken was. Ze straalde – haar kastanjebruine haar weerkaatste het licht en haar lach straalde een warmte uit die Robert al jaren niet meer had gevoeld.
Ze begonnen vaker te praten, eerst alleen beleefd, maar al snel duurden de gesprekken tot laat in de avond. Claire bewonderde de wijsheid en vriendelijkheid in zijn stem. Robert was op zijn beurt gefascineerd door haar manier van doen en de manier waarop ze naar hem keek alsof leeftijd er niet toe deed. Tegen alle verwachtingen in ontstond er een band tussen hen.
Maar toen Thomas haar aanwezigheid ontdekte, raakte hij in paniek. « Je bent een schande voor deze familie, Claire! » riep hij. Hij sloot haar op in een kamer en verbood haar Robert te zien. Claire liet echter brieven op Roberts deur vallen wanneer ze maar kon, en Robert wachtte buiten het huis van de Walkers om haar te zien.
Hun liefde vervaagde niet – ze werd zelfs sterker onder de druk van geheimen en weerstand. Na maanden van strijd nam Claire eindelijk een besluit. Ze verliet het huis van haar vader en steunde Robert. Ze weigerde zich door het leeftijdsverschil of de afkeuring van haar familie te laten scheiden.
Ondanks het gefluister in de stad en Thomas’ bittere woede trouwden Robert en Claire in een kleine kapel aan de rand van Cleveland. De ceremonie was ingetogen, maar vol emotie. Toen Robert de ring om Claires vinger schoof, voelde hij zich jaren jonger, alsof het leven hem een tweede kans had gegeven.
Toen het pasgetrouwde stel die avond hun hotelkamer binnenkwam, sloeg Roberts hart een slag over – niet alleen van verlangen, maar ook van dankbaarheid dat de liefde hem zo laat had teruggevonden. Hij begon voorzichtig Claires trouwjurk open te ritsen. Maar toen het kant van haar schouders gleed, stokte zijn adem.
Haar rug was bedekt met diepe, open wonden – verse kneuzingen en snijwonden die geen genade leken te kennen. Claires ogen vulden zich met tranen toen ze haar gezicht afwendde.
« Het was mijn vader, » fluisterde ze. « Hij zei dat ik hem voor gek had gezet… dus sloeg hij me. »
