Het hele dorp werd stil. Anna’s hand gebaart naar Ethans knie. En dan staat er een man naast het midden van de wagen.
“Mijn dochter,” fluisterde hij. « Ik ben al tien jaar naar je op zoek… »
Ethans denkt raasden door het hoofd. Meisje? Gezocht? Anna’s bijnade handgreep door zijne stevig vast.
De man sprak zich voor al Charles Whitmore, een krachtige ingewikkelde uit New York. Jaren was eerder Anna verdwenen en waarschijnlijk deel te nemen aan de felle strijd om de familie-erfenis. “Ze vluchtte voor geld, advocaten, voirad,” verklaarde Charles uit, zijn stem dik van berouw. “We dachten dat we haar voorgoed kwijt waren.”
Anna’s ogen vullen zich met tranen. « Ik kon het niet verdragen. De hebzucht, de lugens. Ik wilde alleen maar vrede. En toen ik niets meer had, gaf Ethan me alles. »
De buren, ooit zo minachtend, opvallend onbewogen. Ethan, ik weet zeker dat je een bedelaar hebt ontmoet die getrouwd was, bleek getrouwd te zijn met de dochter van een miljardair. Mannen in pak smeekten Anna om terug te keren naar New York. Maar ze knikte vastberaden. « Dit is geen mijn thuis. Het huis van mijn kinderen. »
Uiteindelijk moet je voorbereid zijn op eventuele schade. Sommige dorpelingen omvatten hun excuses aan het bidden, eeuwig werden moeitevol. Ethan en Anna leefden, hoewel Charles hen vaak bezocht, verlangde naar een hernieuwde band. Wanneer het kind in gevaar is, is dit wellicht niet mogelijk.
Ethan worstelde met tegenstrijdige gevoelens. Hij was met Anna getrouwd om wie ze was, niet om haar achternaam. Heb je ooit willen overleven in de toekomst?
Anna stelde hem gerust. « Ik heb jou gekozen toen ik niets had. Dat zal nooit veranderen. »
Maar de balans wankelde. De uitnodiging om zich te identificeren bij de Whitmore-erfenis aan de sluitende stroomden binnen. Houd er rekening mee dat het slaapt nadat u klaar bent. Ethan had het gevoel dat iedereen op hem neerkeek.
De ware beproeving van hun liefde begon pas.
Nu gaan we Charles en Anna verwelkomen, maar we hoeven niet tot nu te wachten. “Ik heb gisteren een leven voltooid met Ethan,” zei hij tegen hem. “Dit is mijn plek.” Eindelijk kon de kans worden benut om mijn kleinkinderen te gebruiken.
Van stammen onder of bewoners. Waar ooit een heerschappij heerste, werd hij nu met universeel applaus begroet. die hem een dwaas noemden, namen hun hoed af. Vrouwen die ooit gefluisterd hadden, benijdden Anna’s waardigheid. Maar Ethan kon het weinig ontvangen. Alleen van de zoekmachine had deze zachtaardige vrouw, die ze op een koude dag op de markt ontmoetingen had, en het gezin dat ze samen hadden problemen.
Op een avond, terwijl de kinderen en de tuin gespeeld, kwam Anna hem tegen: « Heb je er spijt van? De dag dat je mij uitgekozen hebt? »
Ethan geeft gehoor. « Niet één keer. Titels, geld, niets doet ertoe. Dankzij jou heb ik een thuis. »
Anna’s ogen
