Herinneringen aan het in slaap wiegen van Samuel en hem liedjes leren gaven haar kracht. Hij was niet haar bloed, maar wel haar familie.
Eindelijk vond ze hem gehurkt onder zijn bed, huilend. « Grace! » snikte hij. Opluchting stroomde door haar heen toen ze hem dicht tegen zich aan trok.
Met beide kinderen in haar armen vocht ze zich een weg terug. Balken blokkeerden de trap, vlammen loeiden uit de muren. Ze beschermde hen met haar lichaam, vond een uitgang voor een dienstmeisje en drong naar binnen.
Buiten stond Richard verstijfd van wanhoop, totdat er een gedaante uit de rook tevoorschijn kwam.
Grace strompelde naar buiten, haar haar verbrand en haar armen vol blaren, terwijl ze Caleb en Samuel vasthield.
De menigte barstte los. Richard rende naar voren, zijn zoon stevig vasthoudend, terwijl Samuel riep: « Papa, Grace heeft me gered! » Gasten die verlamd van angst hadden gestaan, applaudisseerden nu voor haar moed.
Maar Grace stortte in, bewusteloos door haar brandwonden. Artsen brachten haar snel weg. Richard knielde naast haar neer en fluisterde: « Je hebt gered wat ik niet kon redden. Ik ben je alles verschuldigd. »
