Beloof me dat je nooit zult toestaan dat geld je persoonlijkheid verandert… dat je altijd aardig zult zijn, zelfs als het moeilijk is.
Haar gezichtje werd ernstig. « Net als papa die altijd zijn boterham aan de dakloze man in het park geeft? »
Tranen prikten in mijn ogen. « Precies zo. »
Een nieuwsgierig jongetje | Bron: Midjourney
Een nieuwsgierig jongetje | Bron: Midjourney
« Ik beloof het, » zei hij plechtig, en voegde er toen aan toe: « Maar mam? Kunnen we soms nog steeds een ijsje halen, ook al hebben we niet veel geld? »
Ik lachte door mijn tranen heen. « Ja, lieverd. We kunnen altijd een ijsje gaan halen. »
Twee dagen later werd ons eenvoudige ontbijt van macaroni en kaas onderbroken door een klop op de deur.
Toen ik de deur opendeed, zag ik niet één persoon, maar minstens een dozijn buren die ik herkende van onze kleine straat. Sommigen had ik alleen terloops gegroet.
Mevrouw Patel, de buurvrouw, stapte naar voren. « Tiana, we hebben gehoord wat er met je schoonmoeder is gebeurd. »
Mensen staan voor het huis van een vrouw | Bron: Midjourney
Mensen staan voor het huis van een vrouw | Bron: Midjourney
Achter haar hield meneer Greene, de gepensioneerde leraar aan de overkant, een envelop omhoog. « Roddels in een klein stadje verspreiden zich snel. Wat zij deed was verkeerd. »
« We hebben verzameld, » zei een andere stem. « Het is niet veel, maar… »
Mevrouw Patel stopte me een dikke envelop in handen. « Wij zorgen hier goed voor onze mensen. Iedereen hier is als… familie. »
Ik staarde er sprakeloos naar, terwijl Benny een blik op mijn benen wierp.
« Ik kan niet… » begon ik, terwijl ik probeerde hem op zijn plaats te zetten. « Het is te veel. »
Een emotionele vrouw die naar iemand kijkt | Bron: Midjourney
Een emotionele vrouw die naar iemand kijkt | Bron: Midjourney
« Het is absurd, » hield meneer Greene vol. « We hebben allemaal wel eens pech gehad. »
« Alsjeblieft, » zei mevrouw Patel zachtjes. « Voor de jongen. »
Toen ik naar hun serieuze gezichten keek, voelde ik voor het eerst sinds Zachs dood iets in mijn borstkas loskomen.
« Willen jullie allemaal binnenkomen voor de thee? » vroeg ik, terwijl ik opzij stapte. « En we hebben koekjes, toch, Benny? »
Mijn zoon knikte enthousiast. « Ik kan iedereen mijn dinosaurussencollectie laten zien! »
Een dolgelukkig jongetje met een knuffeldinosaurus in zijn handen | Bron: Midjourney
Een blij jongetje houdt een knuffeldinosaurus vast | Bron: Midjourney
Toen ze binnenkwamen en ons kleine huisje vulden met warmte en geklets, zag ik mevrouw Patel naar me kijken.
« Je bent niet alleen, » zei ze eenvoudig tegen me. « Vergeet dat niet. »
« Dank u wel, » zei ik en knikte terwijl de tranen over mijn wangen rolden.
Een week ging voorbij. Ik gebruikte een deel van het geld van de buren om Benny’s fiets te repareren en onze achterstallige elektriciteitsrekening te betalen. De rest zette ik opzij voor noodgevallen.
Toen klonk er weer een klop op de deur.
Bijgesneden foto van een vrouw die geld telt | Bron: Pexels
Bijgesneden foto van een vrouw die geld telt | Bron: Pexels
Doris stond op mijn veranda, met een oversized koffer aan haar voeten. De designerkleding was verdwenen, vervangen door de simpele blouse en broek die ik me herinnerde. Ze leek kleiner.
« Wat wil je? » vroeg ik, zonder de ijzige klank in mijn stem te verbergen.
« Mag ik binnenkomen? »
Ik aarzelde en deed toen een stap achteruit.
