Maar de waarheid hing in de lucht: Daniel wist het. Hij wist van mijn connectie met Emily, en toch had hij ervoor gekozen ons beiden te bedriegen. Op dat moment zag ik duidelijk hoe groot zijn ambitie was, hoe weinig hij om iemand anders gaf dan zichzelf.
Ze waren verwikkeld in een gesprek waar ik geen deel van wilde uitmaken, alsof ik onzichtbaar was, een geest uit een leven dat ze beiden hadden besloten achter zich te laten. Terwijl ze spraken, voelde ik een last van mijn schouders vallen. Ik hoefde niet langer te doen alsof of te hopen op iets dat nooit echt was.
Toen Daniel me eindelijk aansprak, klonk zijn stem bijna beschuldigend, alsof mijn aanwezigheid alleen al een ongemak was. « Llaya, we moeten het over het huis hebben, » begon hij, maar ik onderbrak hem.
« Nee, » zei ik met een vaste stem, die zelfs mij verbaasde. « Dat doen we niet. Het huis, en al het andere, is van mij. Zie je, Daniel, ik ben niet de persoon die je dacht dat ik was. »
Zijn ogen vernauwden zich, verwarring veranderde in woede. Maar het kon me niet schelen. Ik was er klaar mee.
Terwijl Emily tussen ons in keek, besefte ik dat ik geen enkele vijandigheid jegens haar voelde. Misschien was ze net zo verblind door Daniels charme als ik. Of misschien zag ze hem voor wie hij werkelijk was en koos ze ervoor die te negeren. Hoe dan ook, ze volgde een pad dat ze zelf had uitgekozen, net als ik.
