Ik kreeg niet eens een uitnodiging om mee te gaan. En dat was prima. Ik moest die ochtend ergens anders zijn. Op mijn veranda zitten, warme koffie drinken en kijken naar de vogels die aan de voederbak pikken. Ik wilde al een tijdje bijvullen. Ik had al een dag vrij genomen. Niet voor hen. Voor mezelf, want ik wist precies wat er ging komen.
Rond half drie ‘s middags begon de eerste trilling. Rachel belde. Ik laat het naar de voicemail gaan. Drie minuten later kwam er een berichtje binnen. De hel is aan de gang. Bel me nu. Ik glimlachte. Nam nog een slok. Op 304 testte Megan Megan, die me al meer dan twee maanden geen bericht had gestuurd. Ze zeggen dat het collegegeld niet is betaald. Ik ben letterlijk in de introductiefase.
Dit is vernederend. Ik heb er lang over gedaan om te antwoorden. Toen ik dat deed, waren het maar drie woorden. Praat met je moeder. Om 4:10 uur kwam de uitbarsting persoonlijk. Rachel bonsde op mijn deur als een incassobureaumedewerker met een deadline. Ik deed hem rustig open, koffie in mijn hand, en deed een stap opzij. Ze stormde binnen met grote ogen en opeengeklemde kaken.
Ze zeiden dat het collegegeld nooit betaald werd. Megan zat te huilen in de verdomde gang. Koe. Kon niet eens zijn sleutel van zijn kamer krijgen. Ik knikte. Zware dag. Wat heb je gedaan, Gary? Ik? zei ik, terwijl ik naar de keuken liep. Ik dacht dat ik alleen maar degene was die de rekeningen betaalde. Ze knipperde met haar ogen. Die zin kwam binnen als een klap. Ik opende de la, haalde er een opgevouwen vel papier uit en schoof het over het aanrecht.
Een opnamebewijs van onze gezamenlijke studierekening. Ze deden het de dag na hun afstuderen. Het volledige saldo was verdwenen, ze staarde ernaar alsof het in een vreemde taal was geschreven. Dat meen je niet, fluisterde ze. Jullie hebben het allemaal heel duidelijk gemaakt, zei ik, leunend op de toonbank. Jullie wilden de echte vader, de toespraken, de foto’s, de publieke roem. Dus ik heb het hem gegeven. Maar dit is anders.
Ze siste. Dit is hun toekomst. Ik heb niet zomaar iets gedaan. Ik heb gepland. Ik ben verhuisd. Ik heb besloten zoals ik altijd al stilletjes en efficiënt heb gedaan, zoals me is geleerd. Ze strompelde terug, telefoon al in de hand. Ik zal wielen aanklagen. Je komt er niet tussen, want de rekening stond op mijn naam. Mijn bijdragen, mijn belastingen, elke cent gedocumenteerd, niets illegaals, gewoon onhandig. Haar mond ging open en sloot zich weer.
Ze trilde nu, maar niet van woede, maar van besef. Buiten. De auto reed naar de passagiersstoel. Megan achter het stuur. Ze wachtten niet eens tot de auto stopte voordat ze uitstapten en naar de deur renden. Koe was eerst dolblij. Wat in vredesnaam, Gary? Ze zeggen: ik heb niet eens een leerling. Idy draaide zich langzaam om. Klinkt als een probleem voor je echte vader. Megans ogen waren rood.
Waarom zou je dit doen? Bedoel je na je korte toespraakje over hoe ik alleen maar degene ben die de rekeningen betaalt? Ik keek van hen naar hen. Ik dacht: ik stop maar met betalen. Ze staarden me aan, verbijsterd, niet boos, verbijsterd, alsof iemand hem net had verteld dat de zwaartekracht er niet meer toe deed. Rachel liet zich op de rand van de bank zakken en begroef haar gezicht in haar handen.
Wat moesten we nu doen? Ik liep langs haar naar de deur en hield hem open. Zoek het maar uit. Voor het eerst sinds ik ze ontmoet had, besefte ik dat ze dat tot nu toe nooit hadden hoeven doen. De uitnodiging kwam via een gezamenlijke familiegroepschat. Matthews familiebarbecue op zondag bij tante Linda. Neem bijgerechten mee. Het was de gebruikelijke zomerbijeenkomst.
Tuinstoelen, borden, te gaar gebakken hamburgers, die aardappelsalades die allemaal vaag naar spijt smaken dat ik niet van plan was geweest om te gaan. Aan de andere kant, Rachel ook niet, totdat haar verhaal als goedkoop gebraad door haar vingers begon te glippen. Ik kwam vroeg aan, rustig, zat aan de rand van de tuin, nippend aan ijsthee, en liet de vochtigheid zijn werk doen.
En Linda zwaaide vanaf de grill. Fijn dat je er bent. Gary, ik heb je sinds Pasen niet meer gezien.’ zei ik knikkend. Om 15.00 uur stond de achtertuin vol. Kinderen renden door de sproeiers. Carl, met een achterstevoren gedragen baseballpet, zat al aan zijn tweede biertje en probeerde te hard een band op te bouwen met Megan en Kyle, alsof ze studenten waren in plaats van de kinderen die hij het grootste deel van hun leven had genegeerd.
Rachel kwam modieus te laat en was al emotioneel uit balans. Ze droeg die felgele zomerjurk die ze altijd bewaarde voor picknicks met de kerk. Het leek alsof ze zichzelf probeerde te verkleden in vreugde. Ze liep rondjes. Knuffels. Dit is lachen. Er vielen tranen. Het begon toen oom Dave Kyle terloops vroeg hoe het met zijn studentenleven ging. Carl verstijfde. Hij keek Rachel aan.
