Als ik nu oudere mensen alleen zie in de bus of in de supermarkt, denk ik aan mijn moeder in een verbleekt schort, de afwas aan het doen, met trillende handen.
Ik denk er wel eens over na hoe het kwaad niet altijd de vorm aanneemt van vreemdelingen in donkere steegjes. Soms zit het aan de keukentafel, lacht het, noemt het je ‘mama’ en vraagt het om nog wat van je eten.
Ik kan niet veranderen wat ons is overkomen. Ik kan de kloof die nu door ons gezin loopt niet dichten. Maar dit kan ik wel:
Ik kan elke ochtend naast mijn moeder zitten terwijl ze koffie drinkt en de bloemen water geeft.
Ik weet zeker dat niemand haar ooit nog tussen de deur en de deur zal staan.
En ik kan iedereen die het wil horen vertellen dat liefde niet alleen draait om geld sturen of bezorgdheid tonen. Het gaat om steun bieden. Het gaat erom te luisteren als er iets niet goed voelt. Het gaat erom op je intuïtie te vertrouwen wanneer je gevoel je vertelt dat een huis met camera’s en een toetsenbord in een rustige buurt in Los Angeles niet langer als thuis voelt.
Op een avond, toen de lucht boven de Stille Oceaan roze kleurde, stond moeder op de veranda de rozenstruiken water te geven die eindelijk in bloei waren gekomen.
Ik keek naar haar, een zacht briesje woelde door haar haar, de rimpels in haar ooghoeken werden minder zichtbaar.
‘Paul,’ riep ze, terwijl ze zich met een glimlach naar me omdraaide. ‘Kom kijken. Ze zijn prachtig.’
Ik liep naar haar toe en ging naast haar staan.
‘Ja, dat zijn ze,’ zei ik. ‘Jij ook.’
Ik haatte Colin niet meer. Haat is moeilijk. Het vernietigt alles wat er nog in je over is. Nu betaalde hij de prijs, achter muren en tralies, ver weg van de Californische straten waar we ooit op onze fietsen reden.
Ik heb hem ook nog niet vergeven. Sommige dingen zijn gewoonweg onvergeeflijk.
Maar ik had een stille belofte die ik elke avond tegen mezelf herhaalde:
Nooit meer zal ik de veiligheid van mijn moeder aan het toeval of blind vertrouwen overlaten.
Ik zal hier zijn.
Voor haar, voor mij, en voor het leven dat we samen hebben opgebouwd aan een stuk Amerikaanse kustlijn waar de golven nog steeds binnenrollen, ongeacht welke stormen het verleden heeft gebracht.
De reis van de Iron Gate in Los Angeles naar die kleine bungalow aan de oceaan was afmattend. Maar de les die ik ervan heb geleerd, zal ik de rest van mijn leven bij me dragen.
Ga er nooit vanuit dat je dierbaren veilig zijn, alleen omdat je ze geld stuurt en op het scherm hoort: “Het gaat goed met me.”
Ga naar huis. Kijk ze in de ogen. Pak hun handen vast.
En als iets niet goed voelt, wacht dan niet.
Ik kijk toe hoe mijn moeder haar rozen water geeft in de Californische zon en ik weet één ding zeker: de wereld kan wreed zijn, maar naast de mensen staan van wie we houden is het dichtstbijzijnde wat we hebben bij echte bescherming.
