Maar toen Emily sprak, haar stem zacht, trillend, maar toch duidelijk, was de ruzie voorbij. « Hij liet me in de garage slapen omdat hij zei dat ik papa’s kamer niet verdiende. Mama liet het toe. » Het werd stil in de kamer. Lisa snikte, maar het vonnis was definitief. De voogdij ging naar mij.
Die avond liepen Emily en ik hand in hand naar buiten. Geen geweer, geen harnas, maar de overwinning was de zwaarste strijd die ik ooit had gewonnen.
De maanden die volgden waren niet makkelijk. Nachtmerries achtervolgden haar, geschreeuw verscheurde de duisternis. Ze deinsde terug voor verheven stemmen, zelfs de mijne. Het verbrijzelde me, maar ik leerde geduld. Ik leerde zachter te praten, om vertrouwen te herwinnen. Langzaam genas ze. Ze tekende weer plaatjes voor ons in het park, glimlachende stokfiguurtjes onder een zon. De eerste keer dat ze vrijuit lachte, wist ik dat we op de terugweg waren.
Lisa kreeg beperkt bezoek. Aanvankelijk weigerde Emily. Na verloop van tijd steunde ik haar. « Ze is nog steeds je moeder, » zei ik zachtjes tegen haar. Maar ik heb haar nooit gedwongen. Die band was aan hen om te herstellen, mocht dat ooit lukken.
Nu, als ik op de veranda zit en Emily vuurvliegjes zie achtervolgen, denk ik terug aan de nacht dat ik haar in de garage vond. Woede sluimert nog steeds, maar liefde drijft me vooruit.
