De verandering was ingrijpend. Mijn lichaam begon te genezen. Mijn handen genazen. Ik sliep weer. Mensen vroegen me om mijn mening en luisterden.
Mijn vader probeerde contact met me op te nemen. Daarna vroeg hij me om advies. Ik zei nee. Niet uit wraak, maar omdat ik weigerde een systeem te blijven steunen dat gebouwd was op mijn opoffering.
In de loop der tijd heb ik mijn eigen bedrijf opgebouwd. Langzaam, in alle rust, maar gestaag. Voormalige collega’s sloten zich bij me aan. We creëerden een plek waar respect niet werd ingeruild voor vermoeidheid.
Op een dag kwam mijn zus binnen en beschuldigde me ervan dat ik met mijn familie aan het “concurreren” was. Ik vroeg haar te vertrekken. Toen kwam mijn vader zelf. Hij sprak over mijn fouten, en vervolgens over mijn behoeften. Ik antwoordde dat ik uiteindelijk mijn eigen leven bepaal.
Ik heb niet van ze gewonnen. Maar ik heb ook niet verloren.
Ik heb mijn keuze gemaakt.
Ik heb geleerd dat iemands waarde niet gebaseerd is op degenen die zijn of haar werk toe-eigenen of aan de kant schuiven wanneer het hen uitkomt. Het is gebaseerd op wat iemand kan doen, wat hij of zij te bieden heeft, en bovenal, wat hij of zij ervoor kiest om niet gratis weg te geven.
