Het gordijn in de spoedeisende hulp wapperde alsof het niet kon kiezen of het me moest verbergen of juist onthullen. Elke keer dat het bewoog, ving ik een glimp op van de gang – verpleegsters in donkerblauwe uniformen, een conciërge die een emmer met dweilwater voortduwde, een aan de muur gemonteerde televisie, gedempt, waarop een oud nummer van Frank Sinatra speelde. Ik lag in een stijve kraag, opgedroogd bloed in mijn haar, mijn telefoon in mijn goede hand, mijn sleutels in de andere. De goedkope sleutelhanger met de Amerikaanse vlag aan mijn ring drukte in mijn handpalm, alsof hij me eraan wilde herinneren wat ik mezelf altijd had voorgehouden: ik kan dit aan. Ik kan alles aan.
Ik opende onze familiegroepschat en begon met trillende duimen te typen.
Kan iemand Leo en Maya alsjeblieft van school ophalen?
Ik klikte op ‘Verzenden’, keek naar het berichtballonnetje en wachtte op de kleine grijze puntjes die aangaven dat er iemand, wie dan ook, aan het schrijven was.
Er kwam niemand.
Dit was de eerste keer dat ik een koude start meemaakte.
Het ongeluk zelf was al een waas en een oorverdovend lawaai. Het ene moment reed ik rustig over Highway 26 buiten Portland, met een herbruikbare beker tussen mijn knieën en een flyer voor het koorconcert van mijn kind op de passagiersstoel. Het volgende moment flitsten koplampen op plekken waar ze niet hoorden. Metaal kraakte. Airbags ontploften als een gigantische vuiststoot. De wereld werd wit, toen grijs, en toen weer scherp – rook, stofdeeltjes en de smaak van muntjes in mijn mond.
Iemand heeft 112 gebeld. Dat doet altijd wel iemand.
De brandweerman boog zich voorover, vroeg mijn naam en of ik mijn tenen kon bewegen. Ik herhaalde steeds weer: “Mijn kinderen,” alsof dat de enige taal was die ik nog sprak. Hij zei: “We helpen je,” op de manier waarop mensen dingen zeggen die ze niet echt kunnen beloven.
Tegen de tijd dat ik onder de tl-verlichting terechtkwam, was pijn het landschap geworden waarin ik leefde. Ze deden een identificatiearmbandje om mijn pols en vroegen naar allergieën, verzekering en mijn laatste maaltijd. De verpleegster bood me water aan en ik vroeg om een telefoon.
Daarna heb ik een bericht naar de familiechat gestuurd.
Mijn moeder heeft het gelezen. Ik zag een klein “Gelezen” onder mijn bericht staan, als een soort oordeel. Mijn zus, Chloe, heeft het ook gelezen.
Nog steeds geen stippen.
