In de maanden die volgden, concentreerde ik me op genezing – zowel voor mezelf als voor de kinderen. Therapie werd een veilige plek voor ons allemaal om de chaos te verwerken. Ethan leerde zijn woede op een gezondere manier te beheersen, Chloe pakte haar schetsboek weer op en de tweeling paste zich sneller aan dan ik ooit had verwacht.

Het geld was krap, maar ik kreeg het voor elkaar. Ik werkte extra uren in de bibliotheek en startte een klein bijbaantje met het online redigeren van manuscripten voor auteurs die zelf hun boeken publiceerden. Het was vermoeiend, maar het gaf me iets wat ik al jaren niet meer had gevoeld: onafhankelijkheid.

Ondertussen bleef David zijn eigen weg door het leven gaan.

Hij nam hier en daar tijdelijke baantjes aan, maar niets dat lang standhield. De kinderen zagen hem nog wel in het weekend, maar de band die ze ooit met hem hadden, begon te vervagen. Hij was niet langer hun houvast – ze hadden hem te vaak zien struikelen. Het deed pijn om dat te zien, maar het herinnerde me er ook aan hoeveel kracht we in onze eigen kleine eenheid hadden ontwikkeld.

Een jaar later stond ik voor de spiegel in een simpele zwarte jurk, klaar om een ​​bibliotheekgala bij te wonen. De weerspiegeling die me aanstaarde was niet de vrouw die David had achtergelaten – het was iemand sterker. Iemand die verraad had overwonnen en zichzelf had hervonden.

Toen ik de kinderen die avond in bed stopte, vroeg Chloe: « Mama, ben je gelukkig? »

Ik glimlachte en streek haar haar naar achteren. « Ja, lieverd. Dat ben ik. »

En voor het eerst in lange tijd was ik dat ook echt.