Maanden later vond het leven een nieuw ritme. Emily huurde een klein huisje in de buurt. In het weekend bleven de meisjes logeren. Ze bakten pannenkoeken, keken oude Disneyfilms en vulden de muren met krijttekeningen. Eén ervan hing op een ereplaats: een nieuwe foto van hen drieën: Emily in uniform, de tweeling haar hand vasthoudend.
Op een avond kwam Lisa langs voor koffie. Ze keek Emily aan en vroeg: « Heb je er ooit spijt van gehad dat je hem die avond met slechts drie woorden hebt geantwoord? »
Emily glimlachte even. « Geen seconde. Soms spreken de zachtste woorden het luidst. »
Ze had geleerd dat gevechten niet altijd met wapens worden uitgevochten. Sommige vereisen uithoudingsvermogen, gratie en onwankelbare liefde.
Voor kapitein Emily Carter – soldaat, moeder – was thuiskomen de zwaarste strijd. Maar hoewel de littekens bleven, had haar band met Sophie en Claire niet alleen standgehouden. Hij was hernieuwd – sterker, onbreekbaar.
