Na drie lange reizen in het buitenland kwam ik thuis en kreeg een bericht van mijn man: « Kom niet terug. De sloten zijn vervangen. De kinderen willen je niet. Het is voorbij. » Ik antwoordde met slechts drie woorden: « Zoals u wilt. » Eén telefoontje naar mijn advocaat deed de balans kantelen. De volgende dag was zijn advocaat degene die smeekte om terug te komen.
Het bericht verscheen even na middernacht, knipperend op de telefoon van kapitein Emily Carter, terwijl ze in een taxi vanaf het vliegveld zat.
« Kom niet terug. Ik heb de sloten vervangen. De kinderen willen je niet. Het is voorbij. »
De woorden van haar man troffen haar dieper dan welke verwonding ze ook had opgelopen tijdens een gevecht. Drie uitzendingen, drie jaar van aanhoudende woestijnhitte, geweervuur en meedogenloze verantwoordelijkheid – en dit was haar thuiskomst. Emily staarde verdoofd naar het scherm. Toen typte ze drie woorden, vastberaden en bedachtzaam: « Zoals u wilt. »
Geen woede. Geen gesmeek. Gewoon afsluiting.
Toen de taxi haar rustige buurt in Virginia binnenreed, wist ze al wat ze vervolgens zou doen. Het licht op de veranda scheen op het huis dat ze had gefinancierd met haar gevaarlijke-risicotoeslag en slapeloze nachten, maar de sleutel in haar hand was nu waardeloos. Ze probeerde het slot niet eens open te draaien.
In plaats daarvan belde ze het enige nummer dat er nu toe deed: haar advocaat, Lisa Grant.
