Later trok hij in bij familie in Veracruz. Geen klachten. Geen rechtszaken. Hij tekende snel de scheiding en liet het huis na aan Sofía.
« Beschouw dit als mijn dankbaarheid voor vijf jaar huwelijk », schreef hij met een trillend maar vastberaden handschrift.
Hij ging weer lesgeven, dit keer op een kleine plattelandsschool. Het leven was langzamer, treuriger… maar ook lichter.
Op een dag vroeg iemand hem:
“Heb je er spijt van dat je zoveel hebt opgeofferd?”
Esteban schudde zijn hoofd en glimlachte vermoeid:
Nee. Want als je echt liefhebt, tel je de prijs niet mee. Maar vanaf nu… zal ik leren eerst van mezelf te houden, voordat ik van iemand anders houd.
Dit verhaal kent geen schurken of volmaakte heiligen. Esteban was niet schuldig aan te veel liefde. Sofia was niet schuldig aan het terugverlangen naar haar leven.
De echte tragedie… was dat ze beiden geloofden dat liefde genoeg was om alles te behouden – zelfs wat al in stilte was gestorven.
