Werk, koken, schoonmaken, kinderen, rekeningen… Toen ik klaar was, gaf ik hem het papier en zei: « Nu is het jouw beurt. Schrijf alles op wat je doet. »
Zijn stilte
Hij pakte de pen… en verstijfde. Geen enkel woord, geen enkele beweging. De kamer werd stil, alsof de lucht zelf zwaar was geworden. Zijn stilte sprak luider dan welk excuus dan ook.
Ik keek hem in de ogen en zei: « Ik draag deze last niet langer alleen. Als je geen zorg of respect kunt tonen, als de enige persoon die voor je telt jijzelf bent, dan heb ik zo iemand niet aan mijn zijde nodig. »
Mijn stem weer vinden
Elke dag, na twaalf uur werken, kwam ik thuis en hoorde ik alleen maar de verwijten van mijn man over het rommelige huis.
“Ik hoef mezelf niet helemaal kapot te maken voor een familie die alleen mijn offers waardeert en niet mij als persoon.”
Deze keer had hij geen antwoord. En voor het eerst in lange tijd voelde ik de kracht in mijn eigen stem.
