Verschillende laboratoriumtests kunnen worden gebruikt om de diagnose mucormycose te stellen:
Weefselbiopsie: Een biopsie is vaak nodig om de aanwezigheid van mucormycose te bevestigen. Er wordt een weefselmonster uit het geïnfecteerde gebied genomen en onder de microscoop onderzocht op sporen of schimmeldraden die kenmerkend zijn voor de schimmel die de infectie veroorzaakt.
Schimmelkweek: Weefselmonsters die tijdens de biopsie worden verkregen, kunnen in het laboratorium worden gekweekt om de specifieke schimmelsoort te identificeren die verantwoordelijk is voor de infectie. Deze stap is essentieel voor de behandeling, omdat verschillende soorten mucormyceten verschillende gevoeligheden kunnen hebben voor antischimmelmiddelen.
Vervolg op de volgende pagina
Medische beeldvorming: Beeldvormende technieken zoals computertomografie (CT) of magnetische resonantiebeeldvorming (MRI) kunnen worden gebruikt om de omvang van de infectie te beoordelen en veranderingen in de aangetaste weefsels te lokaliseren. Deze tests kunnen bepalen of de infectie zich naar andere delen van het lichaam heeft verspreid.
Aanvullend laboratoriumonderzoek: Bloedonderzoek, zoals het aantal witte bloedcellen, ontstekingsmarkers en nier- en leverfunctietesten, kan worden uitgevoerd om de algemene toestand van de patiënt te beoordelen en de progressie van de infectie te volgen.
Differentiële diagnose:
De differentiële diagnose van mucormycose moet worden overwogen bij de diagnose van andere schimmel- of bacteriële infecties, evenals maligniteiten. Aanvullend onderzoek, zoals bacterie- of schimmelkweken, kan worden uitgevoerd om andere mogelijke oorzaken van de symptomen uit te sluiten.
Behandeling:
Vroege diagnose:
Vroege diagnose van mucormycose is cruciaal voor een goede behandeling. Klinische symptomen omvatten vaak niet-specifieke symptomen zoals koorts, hoofdpijn en aangezichtspijn. Voor een nauwkeurige identificatie van de infectieuze agens zijn echter meestal biopsie en kweek van het aangetaste weefsel vereist. Bovendien kunnen geavanceerde beeldvormingstechnieken, zoals computertomografie (CT) en magnetische resonantiebeeldvorming (MRI), helpen bij het detecteren van karakteristieke schimmellaesies.
Medische behandeling:
Traditioneel werd amfotericine B, een krachtig antischimmelmiddel, beschouwd als de standaardbehandeling voor mucormycose. Dit medicijn heeft echter toxische bijwerkingen, zoals nierschade, waardoor het gebruik ervan beperkt is. Nieuwere antischimmelmiddelen, zoals posaconazol en isavuconazol, hebben enige effectiviteit tegen mucormycose aangetoond en kunnen in combinatie met amfotericine B worden gebruikt om de klinische resultaten te verbeteren.
Chirurgische ingreep:
In ernstige gevallen van mucormycose kan een operatie nodig zijn om geïnfecteerd weefsel te verwijderen. Het doel is om de verspreiding van de infectie snel onder controle te krijgen en brandpunten van binnendringende schimmels te elimineren. De komst van geavanceerde chirurgische technieken, zoals endoscopisch geleid chirurgisch debridement, heeft een grotere precisie mogelijk gemaakt bij het verwijderen van geïnfecteerd weefsel, met behoud van zoveel mogelijk van de omliggende structuur.
Nieuwe therapieën:
Er wordt onderzoek gedaan naar nieuwe therapieën voor mucormycose. Veelbelovende benaderingen zijn onder andere het gebruik van antischimmelmiddelen die gericht zijn op de metabole processen van mucormycose, zoals calcineurineremmers, en immunotherapie om de immuunrespons van de gastheer te versterken. Er lopen ook voorbereidende studies met CAR-T-celtherapie (genetisch gemodificeerde T-cellen) om mucormycose aan te pakken.
Preventie:
Zorg voor een goede hygiëne:
De eerste stap in het voorkomen van infectie is het toepassen van een goede hygiëne. Was uw handen regelmatig met water en zeep gedurende minstens 20 seconden, vooral voordat u uw gezicht, neus of mond aanraakt. Vermijd het aanraken van uw ogen of neus met ongewassen handen. Zorg er ook voor dat u regelmatig oppervlakken in uw omgeving aanraakt, die u reinigt en desinfecteert.
Effectieve behandeling van diabetes:
Mensen met diabetes hebben een grotere kans op mucormycose, dus het is belangrijk om hun bloedsuikerspiegel te controleren. Volg een gezond dieet, neem uw medicijnen regelmatig in en controleer uw bloedsuikerspiegel regelmatig. U loopt direct risico als er ongewone schommelingen optreden.
Vermijd virale risicofactoren:
Mucormycose wordt meestal veroorzaakt door het inademen van schimmelsporen uit de omgeving. Om blootstelling te voorkomen, dient u bouwplaatsen of stoffige omgevingen te vermijden, vooral als u een verzwakt immuunsysteem heeft. Draag een mondkapje, vooral tijdens het tuinieren of schoonmaken, om de lucht te filteren en te voorkomen dat schimmelsporen worden verwijderd.
Behandeling van schimmel- en bacteriële infecties:
Een plotseling optredende schimmel- of bacteriële infectie kan het risico op mucormycose verhogen. Een snelle en effectieve behandeling is ook belangrijk. Raadpleeg een arts voor verwijdering, diagnose en behandeling.
Vermijd zelfmedicatie met steroïden:
Onjuist gebruik van steroïden kan uw immuunsysteem verzwakken en het risico op mucormycose verhogen. Gebruik steroïden nooit zelf en gebruik ze alleen zoals voorgeschreven door uw arts en op de juiste manier.
