Mijn zoon kwam me na de operatie nooit ophalen. Toen ik belde, hoorde ik zijn vrouw lachen en me een « snelkieszombie » noemen. Hij viel in en zei dat ik in het mortuarium moest blijven. Dus huurde ik een auto en reed naar het huis dat ik veertig jaar mijn thuis had genoemd, maar ontdekte dat de sloten waren vervangen. Die avond, alleen zittend in een goedkope motelkamer, herinnerde ik me de laatste woorden van mijn overleden man: hij had me een geheim wapen nagelaten. En nu was ik klaar om het te gebruiken.

Het huis was stil. Leeg. Hij kon niet geloven dat zijn gezichtsvermogen zo sterk was, hij kon niet geloven dat zijn gezichtsvermogen zo sterk was. Overal rook het naar verse verf en herinneringen. Hij kon de versleten kleren van zijn ouders horen: de kleren van Ethan. Ik heb het met de voorkant naar beneden geplaatst.

In de daaropvolgende dagen kreeg ik geen nieuws van hem. Misschien zal hij het op een dag begrijpen, misschien zal hij dat ook doen. Er zijn enkele dingen die met de wereld te maken hebben: de bron, de rol van Walter, niet veel meer, documentaire en advocaat. Om de prijs te vergroten, is er geen enkele machteloos.

Als u wilt weten wat u moet doen, is het een goed idee om dat te doen. Het is niet mogelijk om een ​​motel te vinden – dat is nu het geval.

Ik vrees dat het tijd is om te gaan. Het is tijd om tekiken wat er gebeurt.