Naarmate de tijd verstrijkt, worden sommige koppels geconfronteerd met een pijnlijke realiteit: de liefde die hen verbond, vervaagt. Maar als u zelf ouder bent, wordt de kwestie van de scheiding ingewikkelder. Moeten we bij elkaar blijven om het evenwicht in het gezin te behouden, of moeten we uit elkaar gaan om ons persoonlijk welzijn te herstellen? Tussen schuldgevoelens, angst voor het onbekende en ouderlijke verantwoordelijkheid is de beslissing zelden gemakkelijk.
Echtpaar en ouderpaar: twee verschillende entiteiten
Met de geboorte van een kind worden de geliefden ook ouders. Deze verandering kan leiden tot afstand, omdat beide ouders het druk hebben met hun nieuwe verantwoordelijkheden. Wanneer je je echter uitsluitend richt op je eigen ouderrol ten koste van het koppel, kan dat op de lange termijn de relatie verzwakken. “Het ideaal is om een balans te vinden tussen deze twee identiteiten, zonder dat de ene de andere volledig uitsluit”, legt relatietherapeut Ginevra Uguccioni uit. Maar wanneer vermoeidheid toeslaat en de intimiteit verdwijnt, kan liefde worden gereduceerd tot louter samenleven.
Blijven voor de kinderen: een vals dilemma?
Veel ouders aarzelen om te scheiden, omdat ze bang zijn hun kinderen pijn te doen. Maar is een thuis waar spanningen en onuitgesproken woorden heersen wel echt gunstig voor hen? Sommige koppels hebben een levenslange relatie zonder liefde of passie, maar met wederzijds respect. In deze gevallen kan bij elkaar blijven een acceptabele oplossing zijn. Maar is dat genoeg om gelukkig te zijn?
Er zijn veel berichten van ouders die als koppel bij elkaar blijven en beloven te vertrekken ‘als de kinderen ouder zijn’. Een kind neemt echter al op zeer jonge leeftijd de sfeer in het huis van zijn ouders waar. Hij voelt haar afstand, haar gebrek aan genegenheid en voelt zich soms zelfs schuldig als hij ziet dat ze ongelukkig is.
Scheiding: trauma voor het kind of bevrijding?
