Hij probeerde uit te leggen dat hij naar boven ging.
« UIT! » herhaalde ze.
En toen ging mijn grootvader weg.
Hij stond daar, met een boodschappentas in zijn hand, er verloren en klein uitziend, terwijl een vrouw met kinderen zich naar binnen drong.
(Afbeelding ter referentie)
Twee weken waren verstreken.
Ik had net een dienst van twaalf uur in het ziekenhuis achter de rug. Ik wilde alleen maar douchen en naar bed.
Toen de busdeuren opengingen, bereikte het geluid me eerder dan het beeld.
« Mam! Tyler heeft me weer geslagen! »
« Dat is niet waar! HIJ LIEGT! »
« Ik heb hoofdpijn! Ik denk dat ik hechtingen nodig heb! »
« Niemand heeft hechtingen nodig, Amber. Het is gewoon een bult. »
De kinderen behandelden de bus als een speeltuin: ze klommen over de reling, hingen aan de handgrepen en gooiden met snackpapiertjes.
Een meisje (Amber, denk ik) hield haar voorhoofd vast en huilde om een wond die eruitzag als een lichte roodheid.
« Laat de kinderen alsjeblieft zitten. Het is gevaarlijk als de bus rijdt, » zei de chauffeur vastberaden.
« Pardon? » Haar stem had door het glas kunnen snijden. « Heb je zeven kinderen? Nee? Vertel me dan alsjeblieft niet hoe ik ze moet opvoeden! »
Ik zat stilletjes achterin en keek toe.
(Afbeelding ter referentie)
Ik was als eerste bij de lift, drukte op de knop en stapte naar binnen.
Achter me brak chaos uit in de lobby. De vrouw liep snel, de kinderen volgden als eendjes.
« Houd de lift vast! » riep ze.
Ik hield beleefd de deur open, klaar voor een confrontatie.
Ze stond in de deuropening en keek me boos aan. « Je moet opschuiven. De kinderwagen past er niet in nu jij daar staat. »
« Pardon? » antwoordde ik.
« Ik heb zeven kinderen en je denkt dat ik me moet verantwoorden? ERUIT! Neem de volgende lift. »
Ik draaide me helemaal naar haar om en keek haar recht in de ogen. « Nee. »
« Ik sta de hele dag, » voegde ik eraan toe. « Ik ga naar boven. Ga je mee of niet? »
« Prima. Wat voor man maakt ruzie met een moeder van zeven? »
« Zo’n man wiens dove grootvader je uit de lift hebt gegooid, » antwoordde ik.
« Jij BEER! Hoe durf je?! » schreeuwde ze.
De deuren begonnen te sluiten.
Ik knikte naar meneer en mevrouw Martinez van verdieping 5B.
« Vijfde verdieping? » vroeg ik.
« Ja, graag, » zei mevrouw Martinez, met een veelbetekenende blik naar haar man. Toen, met een flauwe glimlach, « Dank u wel. »
« Waarvoor? »
