We zaten met z’n achten rond dezelfde houten keukentafel waar Brian en ik vroeger aan hadden gezeten. Bijna twintig jaar lang aten we voor schooltijd ontbijtgranen.
ADVERTENTIE
Moeder had ooit met haar hand over het bekraste oppervlak van de tafel geschraapt en tegen me gezegd:
Deze tafel heeft alles meegemaakt. Je tranen, je schoolwerk, je liefdesverdriet. En nu mag hij ook je kinderen zien opgroeien.
Elke zondag bereidde ze haar beroemde gebraden kip, een recept dat ze van haar moeder had gekregen en dat ze door de jaren heen had geperfectioneerd.
« Dat is liefde, » zei ze altijd als we vroegen wat het geheim was. « Je kunt het niet in een winkel kopen. »
Elke zondagmorgen stuurde ze, als een klok, een berichtje naar de familiegroepschat:
“Eten om zes uur. Neem Tupperware mee.”
Alleen ter illustratie
Het was haar manier om ons eraan te herinneren hongerig te komen en met genoeg eten voor de lunch de volgende dag te vertrekken. We hadden dit zondagritueel drie jaar lang volgehouden.
Daarom voelde ik een knoop in mijn maag toen ik op een zondagochtend op mijn telefoon keek en een berichtje zag met alleen de tekst: « Kom vandaag alsjeblieft niet ».
Geen emoji. Geen uitleg. Gewoon een korte zin, als een dichtslaande deur.
Het voelde koud aan. Dat was totaal niet wat mijn moeder gewend was.
Ik stuurde meteen een berichtje terug.
“Gaat het?”
