Moeder nodigde ons elke week uit voor het zondagse diner, maar op een dag stuurde ze me een sms: « Kom vandaag niet. » Ik ging toch en was doodsbang toen ik zag wat erin zat.
We zaten met z’n achten aan dezelfde houten keukentafel waar Brian en ik eerder aan hadden gezeten. Bijna twintig jaar lang aten we ontbijtgranen vóór school.
Eens
krabde mijn moeder met haar hand over het bekraste tafelblad en zei tegen me:
Deze tafel heeft alles meegemaakt. Je tranen, je huiswerk, je verdriet. En nu kan hij ook je kinderen zien opgroeien.
Elke zondag bereidde ze haar beroemde gebraden kip, een recept dat ze van haar moeder had gekregen en dat ze door de jaren heen had geperfectioneerd.
« Dat is liefde, » zei ze altijd als mensen haar vroegen wat het geheim was. « Je kunt het niet in een winkel kopen. »
Elke zondagmorgen stuurde ze, als een klok, een berichtje naar de familiechatgroep:
« Eten om zes uur. Neem Tupperware mee. »
Ter illustratie
: het was zijn manier om ons eraan te herinneren hongerig aan te komen en met voldoende eten voor de lunch de volgende dag te vertrekken. We hebben dit zondagsritueel drie jaar lang volgehouden.
Daarom voelde ik een steek in mijn maag toen ik op een zondagochtend op mijn telefoon keek en een berichtje zag met de tekst: « Kom vandaag alsjeblieft niet. »
Geen emoji. Geen uitleg. Gewoon een korte zin, als een dichtslaande deur.
Het was koud. Het was helemaal niet wat mijn moeder gewend was.
Ik heb meteen een bericht teruggestuurd.
