De piloot haalde zijn hand weer weg, zijn toon vastberaden maar serieus. « Ik begrijp dat u uw zoon wilt ontmoeten, maar de zitplaatsindeling is duidelijk en u moet de acties en gevolgen van elke gebruiker rapporteren. »
Er viel een moment van stilte, gevuld met wat er was gepubliceerd. De moeder werd weggestuurd, alsof ze verder was gegaan, maar de piloot verscheen weer, en zijn stem kwam niet van de plek waar hij verscheen.
Je zou het kunnen oplossen, bijvoorbeeld door te vragen of iemand anders baat zou kunnen hebben bij de uitwisseling, maar mevrouw Carter is niet verplicht om daaraan mee te werken. Het is belangrijk dat we het recht behouden om door te gaan.
De verstandige moeder keek om zich heen en besefte dat de tegenstander niet aan haar kant stond. Goedkeurend gemompel galmde door de hut. Verschillende instructeurs knikten en steunden in stilte Naomi’s recht om lessen in haar eigen ruimte te volgen.
In de laatste fase perste ze haar lippen op elkaar in de auto. « Prima, » snauwde ze, haar toon verloor de eerdere superioriteit. « We blijven hier gewoon zitten. »
De piloot knikte en draaide zich toen naar Naomi om met een lichte, bedankglimlach. « Bedankt dat u dit gebruikt, mevrouw Carter, » zei hij voordat hij begon. « Laten we ervoor zorgen dat we veel plezier hebben. »
Toen ze de cockpit binnenstapten, brak er een zacht applaus los. Naomi voelde een golf van opluchting en dankbaarheid, die zich vervolgens in haar borstkas uitbreidde. De nasleep van wat er aan de andere kant was gebeurd, gaf haar een opgetogen gevoel. De stewardess knikte en erkende in stilte dat ze de situatie met waardigheid had aangepakt.
Naomi leunde achterover in haar stoel en opende zich weer. Haar moeder, inmiddels zwijgend, gespte haar zoon terug in zijn stoel. Terwijl het vliegtuig de landingsbaan op begon te gaan, voelde Naomi haar eerste schok, aangezien zelfs de fatsoensregels op 9000 meter hoogte waren getroffen.
