Simone probeerde naar de bar te lopen.
De barvrouw keek Margaret goedkeurend aan; Margaret schudde haar hoofd.
« Niets voor het personeel, » zei ze luid. « Zelfs geen water. »
Brandon klonk weer met zijn glas. « Hé, als ze nuttig wil zijn, kan ze misschien helpen met het bedienen van de echte gasten! »
Weer gelach.
Sofia voegde eraan toe: « Eindelijk iets waar ze echt voor gekwalificeerd is! »
Simone bleef stil. Haar waardigheid was de enige kracht die nog in de kamer overbleef.
De uren sleepten zich voort. De wreedheid werd een sport. Gasten fluisterden zo hard dat ze het kon horen:
« Kijk eens hoe ze doet alsof ze erbij hoort. »
« Dit is ongelooflijk. Laat iemand de beveiliging bellen. »
Toch bleef Simone rechtop staan, stil en beheerst, terwijl ze toekeek hoe ze allemaal onthulden wie ze waren.
Toen kwam Sofia dichterbij, een glas rode wijn in de hand, haar gezicht in valse sympathie.
« Je zult wel dorst hebben, » zei ze liefjes. « Hier, laat me je helpen. »
Simone aarzelde, verrast door de zeldzame vriendelijkheid. Ze pakte het glas.
Toen strekte Sofia haar been uit.
Simone struikelde – wijn spatte over haar witte jurk, het glas viel op de grond. Hijg. Gelach.
« Jeetje, wat ben je onhandig! » riep Sofia uit, alsof ze geschokt was.
Margaret rende er met scherpe stem naartoe. « Kijk eens wat je gedaan hebt! Je hebt onze vloer verpest! »
Brandon was aan het opnemen, met tranen van het lachen in zijn ogen. « Dit gaat viraal, » zei hij gesmoord. « Iemand moet de schoonmaakdienst bellen – oh wacht, ze is er al! »
De kamer barstte los.
Simone lag op de grond, haar jurk was doorweekt en haar handen trilden – niet van schaamte, maar van iets kouds, diepers.
Oplossen.
De oproep die alles veranderde
De marmeren vloer was koud onder haar handpalmen. Rode wijn druppelde van haar jurk op de steen, elke druppel echode door de stilte als een waarschuwing.
Telefoons namen nog steeds op. Gelach rolde door de kamer als een wrede golf.
En toen –
ging de telefoon van Simone.
Het geluid sneed door de ruis heen, scherp en constant.
Ze keek naar het scherm en antwoordde toen, haar stem kalm – té kalm.
“ Richardson Global, dit is Simone. ”
De gasten in de buurt verstijfden. De naam zei de meesten niets, maar voor een paar zakenlui sloeg hij in als een bom.
Een heldere stem klonk door de luidspreker.
» Mevrouw Richardson, dit is James van de juridische afdeling. De contracten van Whitmore liggen klaar voor uw handtekening. Zal ik ze meenemen naar het gala voor de aankondiging vanavond? «
Simones lippen krulden nauwelijks. « Nee, James, » zei ze zachtjes. « Annuleer alles. »
Een pauze. « Annuleren, mevrouw? U bedoelt…? »
» Alles. De fusie van 1,2 miljard dollar. De vastgoedleases. De techpartnerschappen. Elk contract. Maak er een einde aan. «
