Bij de openingsceremonie stond Margaret sprakeloos, terwijl honderden kinderen juichten. Richard stapte naar voren, met Emily naast zich. « Deze vrouw, » kondigde hij aan, « heeft me geleerd dat ware rijkdom niet op onze bankrekeningen zit, maar in de levens die we raken. Ze gaf toen ze bijna niets had. Vandaag is het voor mij een eer om in haar naam iets terug te doen. »
Margaret huilde toen ze het lint doorknipte. Voor het eerst werden haar stille liefdesdaden erkend, niet alleen door de kinderen waar ze voor zorgde, maar door een hele stad.
De Academie werd een baken van hoop. Kinderen die ooit geen toekomst hadden, kregen nu les in veilige klaslokalen. Vrijwilligers uit heel New York kwamen om de zaak te steunen. En elke avond liep Margaret nog steeds tussen de kinderen, omhelsde ze hen en herinnerde ze hen eraan dat ze ertoe deden.
Richards leven veranderde. Hij runde nog steeds zijn bedrijf, maar zijn prioriteiten veranderden. Hij bracht avonden door op de Academie, las verhalen voor aan kinderen, begeleidde tieners en liet Emily de kracht van mededogen zien. De man die ooit bekendstond als ‘meedogenloos’, ontdekte nu dat zijn reputatie verbonden was aan vriendelijkheid.
Op een avond, terwijl de zon achter de nieuwe Academie onderging, zat Margaret op een bankje terwijl Richard en Emily boeken uitdeelden aan kinderen. Ze veegde haar ogen af en fluisterde: « Ik had me nooit zo’n leven kunnen voorstellen. »
Richard ging naast haar zitten. « Ik ook niet. Jij hebt me laten zien wat het betekent om rijk te zijn. »
Voor het eerst begreep hij: rijkdom was niet de auto’s, het penthouse of de bankrekeningen. Rijkdom was zijn dochter zien lachen met vergeten kinderen, en weten dat zijn nalatenschap, dankzij Margaret, gemeten zou worden in liefde.
En zo veranderde het stille offer van een nanny niet alleen het leven van een miljonair, maar ook de levens van talloze kinderen – voorgoed.
