Een Lied uit het Verleden
. Later die week kwam Daniel de kamer binnen en hoorde Amara weer neuriën, dit keer in een taal die hij niet herkende. De tweeling bewoog, maar huilde niet. In plaats daarvan zochten ze haar met slaperige glimlachjes op.
Daniel vroeg: « Welk liedje is dat? »
Amara keek hem in de ogen. « Het is niet zomaar een liedje. Het is iets wat je vrouw voor ze zong – voordat ze geboren waren. »
Daniel verstijfde. « Hoe kun je dat nou weten? »
Ze keek naar beneden. « Omdat ze het me verteld heeft. Lang geleden. »
Zijn adem stokte. « Wat zeg je? »
« Ze vertrouwde me, » zei Amara zachtjes. « Toen ze in het ziekenhuis lag, vroeg ze me om voor hen te zorgen als er iets zou gebeuren. »
Daniel deinsde achteruit. « Als dat waar is, waarom kom je dan niet eerder? »
Haar gezicht werd ernstig. « Omdat er mensen waren die me hier niet wilden hebben. Ze wilden je gebroken en afgeleid hebben. Ze wilden de kinderen onbeschermd. Ik kon het risico niet nemen – tot de tijd rijp was. »
Een verborgen strijd
Daniels instincten werden scherper. Dit was meer dan alleen slapeloze kinderen. Er hing iets gevaarlijks rond zijn familie.
In de weken die volgden, dook hij steeds dieper. Hij ontdekte verborgen financiële transacties, verdachte e-mails en een verborgen clausule in Elise’s testament. Beetje bij beetje besefte hij dat iemand in zijn omgeving hem probeerde te ondermijnen – hem af te pakken wat zijn zonen rechtmatig toekwam.
En ondanks alles bleef Amara. Beschermend. Toekijkend. Haar belofte aan Elise nakomend.
Een moment van vertrouwen
Toen er op een nacht een lamp naast het bedje werd gevonden – te dichtbij, te gevaarlijk – zonk Daniels hart in de schoenen. Amara reageerde snel en redde zijn zoon van onheil.
« Je hebt ze gered, » fluisterde Daniel hees. « Niet alleen van slapeloze nachten, maar ook van gevaren die ik niet eens kon zien. »
Amara legde zachtjes haar hand op zijn schouder. « Ik heb mijn belofte aan je vrouw gehouden. »
