Carmen had tijdens haar ziekte voor haar zus gezorgd en was vertrouwd met de medische terminologie. Die dossiers waren te algemeen, alsof ze waren geschreven door iemand die niet gespecialiseerd was in ruggenmergletsel.
Op de avond van de zevende dag nam Carmen een besluit. Ze wachtte tot Alejandro in slaap viel. Daarna ging ze naar zijn studeerkamer.
Ze kende de combinatie van de kluis achter het schilderij van Velázquez en de geboortedatum van haar moeder. Wat ze vond, deed haar de adem benemen. Er was een contract met Dr. Herrera voor onconventionele medische consulten, en e-mails tussen Alejandro en de arts spraken over overtuigende stadiëring en gedragstesten.
Bonnen voor de huur van de rolstoel en nepmedische apparatuur. Carmen zat trillend in de stoel, de documenten in haar handen, en voelde haar wereld instorten. Alles was nep. Het ongeluk, de verlamming. Haar lijden. Alejandro had alles zo georkestreerd om Isabela op de proef te stellen. Ze was slechts een bijwerking geweest, een onwetende getuige van een wreed experiment.
Het meest vernederende was dat ze juist in die week van valse zorg verliefd op hem was geworden. Ze had slapeloze nachten gehad vol zorgen. Ze had gebeden voor zijn herstel. Ze had gefantaseerd over een onmogelijke toekomst. Tranen vloeiden in stilte toen ze het laatste document las, een plan om geleidelijk de waarheid te onthullen en zo de schade aan de relatie te beperken.
Alejandro had bedacht hoe hij haar zou manipuleren, zelfs nadat hij haar had bedrogen. Carmen zette alles weer op zijn plek, ging naar haar kamer en pakte haar koffers. Ze liet een formele ontslagbrief achter op het keukenbureau, verzamelde haar spullen en belde een taxi. Het was 3:00 uur toen ze het landhuis voor de laatste keer verliet en zachtjes de deur sloot, maar Alejandro sliep niet.
Schuldgevoel en het groeiende besef van zijn gevoelens voor Carmen hielden hem wakker. Hij hoorde de taxi vertrekken en rende net op tijd naar het raam om de lichten in de duisternis te zien verdwijnen. Hij trof de kamer leeg aan en de brief in de keuken. Een paar formele ontslagbrieven braken zijn hart.
Om 8.00 uur belde hij in paniek dokter Herrera. Carmen had alles ontdekt en was vertrokken. Hij moest haar vinden. Herrera vertelde hem dat het misschien beter zo was, dat het plan te ver was gegaan. Maar Alejandro schreeuwde dat het hem niets meer kon schelen. Alejandro was verliefd geworden op Carmen. Die vrouw had van hem gehouden toen hij dacht dat hij verlamd was.
Ze had voor hem gezorgd alsof hij de belangrijkste persoon ter wereld was, en hij had haar beloond met de wreedste leugen die mogelijk was. Carmen López vinden in een stad met 3 miljoen inwoners zonder contacten bleek moeilijker dan welke financiële transactie dan ook die Alejandro ooit had moeten ondergaan. En naarmate de dagen verstreken zonder nieuws, begreep hij dat hij het kostbaarste wat hij ooit had gehad, kwijt was, net toen hij besefte dat hij niet zonder haar kon.
Alejandro ontdekte dat het niets uitmaakte om een van de rijkste mannen van Spanje te zijn, als je juist iemand zocht die alle reden had om zich voor je te verbergen. Carmen was uit Madrid verdwenen alsof ze nooit had bestaan, en elke dag zonder haar te vinden was een marteling.
Hij liet de schijn van verlamming onmiddellijk varen en liep weer normaal, maar ironisch genoeg voelde hij zich nog meer verlamd dan voorheen. Verlamd door wroeging, door de angst de vrouw van wie hij hield voor altijd te verliezen. Hij huurde drie particuliere onderzoeksbureaus in, plaatste advertenties in de kranten en controleerde elk budgethotel, maar Carmen leek verdwenen.
Het enige wat hij ontdekte, was dat ze al zijn spaargeld had opgenomen, € 25.000 gespaard in drie jaar. Op de vijfde dag kreeg hij een telefoontje dat hem deed huiveren. Isabela was teruggekeerd uit Milaan en was verbaasd dat hij normaal liep. Alejandro was haar volledig vergeten. De vrouw voor wie hij de scène had georkestreerd, leek hem nu onbeduidend.
Toen Isabela enthousiast vroeg of ze naar Marbella konden gaan, zoals ze vóór het ongeluk hadden gepland, zonder hem zelfs maar te vragen hoe zijn week van verlamming was geweest, begreep Alejandro eindelijk haar oppervlakkigheid. Hij beëindigde de relatie ter plekke. Die avond, helemaal alleen in zijn villa, kreeg hij een idee.
Als hij Carmen niet rechtstreeks kon vinden, kon hij haar misschien vinden via haar zus Lucía, die geneeskunde studeerde in Santiago. Hij gebruikte zijn invloed om informatie te verkrijgen van Galicische universiteiten. Na twee dagen zoeken vond hij Lucía López, 25, een vijfdejaarsstudente aan de Universiteit van Santiago, gespecialiseerd in pediatrische cardiochirurgie.
Zonder na te denken nam hij zijn privéjet naar Santiago. Hij trof Lucía aan in de universiteitsbibliotheek, gebogen over boeken over hartanatomie.
De gelijkenis met Carmen was overduidelijk. Dezelfde donkere ogen, dezelfde delicate gelaatstrekken. Toen hij zich voorstelde als Carmens voormalige werkgever, werd Lucía’s uitdrukking kil en wantrouwend.
Ze vertelde hem dat Carmen niet boos op hem was, maar dat ze er kapot van was. Ze had drie dagen gehuild toen ze in Santiago aankwam. Ze had Lucía alles verteld wat hij had gedaan, hoe hij haar had bedrogen en gebruikt in zijn wrede spelletjes. Alejandro smeekte om te weten waar Carmen was en zei dat hij van haar hield. Lucía lachte bitter.
Dat was zijn manier van liefhebben. Haar verliefd laten worden terwijl hij deed alsof hij verlamd was, haar gevoelens uitspelen om een andere vrouw op de proef te stellen. Alejandro zat zwaar, verpletterd door de last van schuldgevoel. Lucía zag de oprechtheid van zijn pijn. Toen zei ze tegen hem dat als hij echt van Carmen hield, hij haar met rust moest laten.
