Die middag begon zich een waanzinnig idee in hem te vormen. Als Isabela echt van hem hield, zou ze dat doen, zelfs als hij niet langer de machtige Alejandro Mendoza was die iedereen bewonderde. Hij belde dokter Carlos Herrera, zijn lijfarts en een van de weinige echte vrienden die hij had. Toen Herrera arriveerde, schetste Alejandro het meest extreme plan van zijn leven: doen alsof hij verlamd was om Isabela’s liefde op de proef te stellen.
De dokter was sprakeloos, ervan overtuigd dat hij het verkeerd had gehoord, maar toen hij de vastberadenheid en kwetsbaarheid in de ogen van zijn jeugdvriend zag, begon hij het voorstel serieus te overwegen. Alejandro legde uit dat hij wilde zien hoe Isabela zou reageren als ze hem in een rolstoel zou zien, afhankelijk van de zorg van anderen, zonder de verleiding van succes.
Technisch gezien was het haalbaar. Herrera kon een aantal rapporten vervalsen door te beweren dat een verkeersongeval schade aan het ruggenmerg had veroorzaakt, met hoop op herstel. Die nacht sliep Alejandro niet en keek naar Isabela, die rustig lag te slapen, zich niet bewust van wat er ging gebeuren.
De volgende dag was alles tot in de puntjes geregeld. Herrera stelde valse medische documenten op, instrueerde betrouwbare verpleegsters en liet betrouwbare medische apparatuur in het landhuis installeren. Alejandro belde Isabela, die in Barcelona was, voor een fotoshoot en verzon de details van een vreselijk ongeluk waaraan hij verlamd was geraakt.
Isabela’s reactie was zoals hij verwachtte: geschoktheid, ongeloof, beloften om onmiddellijk terug te komen. Maar Alejandro, met het getrainde oor van iemand die zakenmensen leest, merkte een pauze die te lang leek te duren voordat de troostende woorden kwamen, een aarzeling die hem deed huiveren. Toen Isabela die avond bij het landhuis aankwam, was Alejandro al ter plaatse, zittend in de rolstoel, wachtend op het moment van de waarheid.
Het geluid van de Maerati op de grindweg deed zijn hart sneller kloppen dan welke miljoenenonderhandeling dan ook. En toen hij de hakken de deur voelde naderen, wist hij nog niet dat de echte verrassing niet van Isabela zou komen, maar van iemand anders, die onder hetzelfde dak woonde en die hij altijd als praktisch onzichtbaar had beschouwd.
Isabela betrad het landhuis als een ster die op een rode loper stapt. Ondanks de dramatische omstandigheden klikten haar Lubutan-hakken op het marmer terwijl ze in de rolstoel naar Alejandro toe liep. Ze droeg een vuurrood pak, haar haar perfect gestyled ondanks de haast, en haar make-up onberispelijk.
Een echt bezorgde vrouw zou zich niet zo goed hebben voorbereid op een fotoshoot. Ze wierp zich theatraal aan zijn voeten, maar Alejandro merkte dat ze er alles aan deed om de jurk niet te verpesten. Toen hij uitlegde dat de artsen maanden of jaren van herstel verwachtten, met de mogelijkheid dat ze nooit volledig zou genezen, zag hij een schaduw over Isabela’s ogen glijden, een flits van teleurstelling zo snel dat hij hem bijna miste.
Isabela’s woorden klonken leeg en automatisch uitgesproken.
Ze vermeed zijn blik en dwaalde door de kamer, alsof ze al aan iets anders dacht. Toen Alejandro zei dat hij maandenlang hulp nodig zou hebben, zei Isabela snel dat ze hem zou helpen, maar begon meteen haar reeds geplande werkverplichtingen op te sommen.
Nog geen 24 uur nadat ze van het ongeluk hoorde, somde ze al de redenen op waarom ze niet bij hem kon zijn: het contract met Sara, de Loe-campagne bij Ibisa, de modeshow in Milaan. Terwijl Isabela sprak, hoorde Alejandro het discrete geluid van iemand in de kamer ernaast. Het was Carmen López, het Galicische dienstmeisje dat drie jaar in het landhuis had gewerkt.
Een 32-jarige vrouw, altijd zwijgzaam en efficiënt, die onopgemerkt bleef, van gemiddelde lengte, altijd bruin haar in een staart en eenvoudige, praktische kleding. Carmen kwam binnen met een theeblad, en Alejandro keek haar voor het eerst in jaren echt aan. Er lag iets in haar donkere ogen, een oprechte bezorgdheid die in schril contrast stond met Isabela’s houding.
Ze schoof met voorzichtige, natuurlijke gebaren een kussen achter zijn rug. Isabela keek met zichtbaar ongeduld naar het tafereel en verontschuldigde zich dat ze dringend haar agent moest bellen. Ze verliet de kamer en liet alleen een spoor van dure parfum en een gevoel van leegte achter. Carmen bleef zwijgend de kamer opruimen.
Alejandro vroeg haar even te blijven en bekende dat hij gezelschap nodig had. Voor het eerst in drie jaar spraken ze als mensen met elkaar in plaats van als werkgever en werknemer. Carmen ging spontaan naast hem zitten en luisterde toen Alejandro klaagde dat hij zich zielig voelde. Ze antwoordde dat ze er niets van vond, dat hij een heel moeilijke tijd doormaakte en mensen nodig had die echt van hem hielden.
Die woorden raakten Alejandro meer dan welke liefdesverklaring van Isabela dan ook. Er was een oprechtheid in Carmen die hij nooit eerder had opgemerkt, een vermogen om verder te kijken dan de oppervlakte die hem diep raakte. De volgende nacht sliep Isabela in de logeerkamer om hem niet te storen. Alejandro lag wakker en dacht na over hoe zijn plan al onverwachte resultaten opleverde.
Isabela had haar ware aard in minder dan 24 uur laten zien: oppervlakkig, egoïstisch, niet in staat tot genegenheid wanneer de situatie moeilijk werd, maar de echte openbaring was Carmen. In slechts een paar uur van geveinsde invaliditeit had die zwijgzame vrouw meer zorg en menselijkheid getoond dan Isabela ooit tevoren.
