De gelijkenis met Carmen was overduidelijk. Dezelfde donkere ogen, dezelfde delicate gelaatstrekken. Toen hij zich voorstelde als Carmens voormalige werkgever, werd Lucía’s uitdrukking kil en wantrouwend.

Ze vertelde hem dat Carmen niet boos op hem was, maar dat ze er kapot van was. Ze had drie dagen gehuild toen ze in Santiago aankwam. Ze had Lucía alles verteld wat hij had gedaan, hoe hij haar had bedrogen en gebruikt in zijn wrede spelletjes. Alejandro smeekte om te weten waar Carmen was en zei dat hij van haar hield. Lucía lachte bitter.

Dat was zijn manier van liefhebben. Haar verliefd laten worden terwijl hij deed alsof hij verlamd was, haar gevoelens uitspelen om een ​​andere vrouw op de proef te stellen. Alejandro zat zwaar, verpletterd door de last van schuldgevoel. Lucía zag de oprechtheid van zijn pijn. Toen zei ze tegen hem dat als hij echt van Carmen hield, hij haar met rust moest laten.

Carmen verdiende iemand die haar niet zou liegen, die haar niet zou manipuleren, die haar vanaf het eerste moment met respect zou behandelen. Alejandro gaf toe dat ze gelijk had, dat Carmen veel beter verdiende dan hij. Hij vroeg haar alleen om Carmen te vertellen dat hij er meer spijt van had dan woorden konden uitdrukken en dat als er een manier was om ongedaan te maken wat ze had gedaan, hij er alles voor zou geven.

Alejandro keerde met een nog zwaarder hart terug naar Madrid. Misschien was het meest liefdevolle wat hij kon doen Carmen met rust laten en haar de kans geven haar leven weer op te bouwen, ver weg van de pijn die hij haar had bezorgd. Maar wat Alejandro niet wist, was dat Carmen, in haar kleine pension in Santiago, elk woord van de boodschap die Lucía haar had overgebracht, had gehoord, en dat die woorden iets in haar hadden aangewakkerd dat ze dacht voorgoed te hebben begraven.

Twee weken na Alejandro’s terugkeer uit Santiago was het leven in het Moraleja-huis een emotionele woestenij geworden. Alejandro werkte mechanisch, at nauwelijks, sliep weinig, had het hele personeel ontslagen en woonde alleen in dat immense huis dat nu leek op een vergulde tombe. Elke kamer deed Carmen denken aan de keuken waar ze liefdevol maaltijden bereidde, de woonkamer waar ze hun eerste echte gesprekken voerden, haar slaapkamer waar ze met eindeloze toewijding over hem had gewaakt terwijl hij loog.

Schaamteloos. Op een grijze novemberochtend ging de deurbel. Alejandro trof een koerier aan met een exprespakket uit Galicië. De afzender was Lucía López. Er zaten een brief en een klein voorwerp in, verpakt in vloeipapier. De brief was handgeschreven. Carmen gaf iets terug dat van haar was en hem iets te zeggen had, maar alleen als hij echt veranderd was.

Als hij geïnteresseerd was, zou Carmen de volgende dag om 15.00 uur in de Sabatinituin zijn, op de plek waar ze elkaar voor het eerst hadden ontmoet. Alejandro pakte het voorwerp uit en zijn hart stond stil. Het was het kleine zilveren kruisje dat zijn moeder hem had gegeven toen hij 16 was.

Het enige stukje sentimentele waarde dat hij bezat. Tijdens de week van valse verlamming moet hij het verloren zijn, en Carmen had het gevonden. Maar Carmen beweerde dat ze in de Sabatini-tuinen was geweest toen ze elkaar voor het eerst ontmoetten. Alejandro kon zich niet herinneren dat hij haar daar vóór haar werk had ontmoet. De volgende dag arriveerde hij een uur te vroeg in de tuinen, te nerveus om te wachten.

Stipt om 15.00 uur zag hij haar aankomen. Ze droeg een eenvoudige beige jas, haar haar zat voor het eerst sinds hij haar kende los en ze zag er magerder uit. Ze stonden op een afstandje elkaar te bestuderen. Carmen glimlachte bedroefd en begon te vertellen. Het was drie jaar geleden gebeurd. Ze was net uit Galicië gekomen, sprak niet goed Spaans en was op zoek naar werk.

Ze had de advertentie voor een dienstmeisje in zijn landhuis gezien, maar ze was doodsbang. Ze zat op dat bankje te huilen omdat ze niet wist of ze wel goed genoeg zou zijn. Alejandro was tijdens haar ochtendrondje langsgekomen, gestopt en had gevraagd of het goed met haar ging. Ze had hem verteld dat ze Galicische was.

Dat ze werk zocht, dat ze bang was. Hij had haar een zakdoek gegeven en haar verteld dat moed niet de afwezigheid van angst is, maar handelen ondanks angst. Vervolgens had hij haar gevraagd of ze wilde dat hij met haar meeging naar het sollicitatiegesprek, en had gezegd dat hij een goed woordje voor haar had gedaan bij haar baas. Ze had niet geweten dat hij haar toekomstige baas was.

Alejandro begon zich te herinneren. Het Galicische meisje dat in het park stond te huilen, zijn impuls om haar te helpen. Carmen legde uit dat ze die dag verliefd op hem was geworden, op de aardige man die een vreemdeling had geholpen, maar toen ze voor hem begon te werken, had ze gezien dat hij anders was geworden, koud, afstandelijk, alleen nog maar op geld gericht.

Ze had gedacht dat ze ongelijk had. Tijdens de week van geveinsde verlamming had ze de man op wie ze drie jaar eerder verliefd was geworden, weer gezien: kwetsbaar, menselijk, in staat tot echte gesprekken. Daarom had het nog meer pijn gedaan om te ontdekken dat het allemaal nep was. Alejandro stond op van de bank en knielde voor haar neer op het vochtige gras.

Hij beloofde haar plechtig dat hij nooit meer tegen haar zou liegen, dat hij haar zou behandelen als de koningin die ze was, dat hij haar elke dag van zijn leven zou liefhebben en respecteren.