Andrés keek haar aan – echt aan – en knikte.
« Rosa, dit huis schittert dankzij jou. Je verdient respect, geen spot. »
Sommige gasten begonnen te klappen – eerst zachtjes, daarna steeds luider.
Vanessa schreeuwde met gebroken stem: « Ik ben je verloofde! Ik hoor bij jou! »
Alleen ter illustratie
Andrés sprak haar aan met een koud, vastberaden accent.
« Niet als je hart geen mededogen kent. Ik zal nooit een leven opbouwen met iemand die anderen beoordeelt op basis van rijkdom en uiterlijk. »
Haar diamanten ring glinsterde nog een laatste keer in het licht. Toen rukte ze hem af en rende weg.
Andrés liep naar Rosa toe en nam voorzichtig de vuilniszak uit haar hand.
« Niemand zal je ooit nog zo behandelen, » zei hij zachtjes. « Niet in mijn huis. »
Rosa huilde – niet van pijn, maar van opluchting. De gasten stonden in stilte en respect om haar heen.
Die avond werd er op het hele landgoed een les geleerd:
echte waarde ligt niet in geld of status, maar in vriendelijkheid en waardigheid.
Want schijn bedriegt,
maar mededogen niet.
