« Ze deed alles voor hem, » vervolgde ik scherp en onverbiddelijk. David grinnikte zachtjes achter me, begrijpend.
De woorden schokten mijn zus, en haar frustratie veranderde in luid snikken, onstuitbare tranen. Onze ouders, die haar probeerden te troosten, keken haar aan met een blik van groeiend begrip en verwarring, alsof ze eindelijk de brute waarheid van de situatie beseften.
« Daarom geef ik David niet weg. Laat alsjeblieft los, Amara, » zei ik vastberaden. Hierop werd het huilen van mijn zus heviger, haar snikken kinderlijk en ongepast voor een volwassene. « Neem deze ervaring als een les en bemoei je hier alsjeblieft niet meer mee. Hoeveel problemen je in de toekomst ook hebt, verwacht geen hulp van ons, » verklaarde ik, terwijl ik de definitieve betekenis van mijn woorden voelde terwijl ik langzaam de voordeur sloot.
Toen mijn kinderen vroegen wat er gebeurd was, antwoordde ik luchtig: « Het is Halloween, dus het lijkt erop dat de geest vroeg is gearriveerd. » Mijn oudste kind stelde voor: « Laten we de geest uitdrijven! » Hoewel ik het idee verwierp, leek het bijna realistisch toen de echo van het gejammer van mijn zus klonk als de kreten van een gekwelde geest buiten.
Er gingen nog eens vier jaar voorbij en mijn zus bleef single. Ze vond een baan, maar haar ongepaste gedrag leidde uiteindelijk tot haar ontslag. Haar overhaaste huwelijk en de daaruit voortvloeiende problemen zorgden ervoor dat ze werd uitgesloten van huwelijksevenementen. Het lijkt erop dat ze de rest van haar leven single zal blijven. Mijn ouders blijven parttime werken en sparen onvermoeibaar geld voor haar. Ze beseffen nu waarschijnlijk dat ze niet op haar kunnen rekenen voor toekomstige zorg. Ik hoop dat ze de gevolgen van hun toegeeflijkheid begrijpen.
