Terwijl ik daar stond, verbijsterd, trok David me opzij en fluisterde: « Dit is misschien een kans om hier een einde aan te maken. Weet je nog die grap die je vertelde toen je dronken was? Het was alsof hij tot leven kwam. »
Hoofdstuk 6: De Absurde Vertoning
Aangemoedigd stonden we weer oog in oog met mijn familie. « Hou je echt zoveel van David? » vroeg ik aan Amara. Verrast door mijn directe vraag stotterde mijn zus, duidelijk geschokt.
« Ja, ik heb echt al die tijd van hem gehouden! »
« Dat is lang om van iemand te houden die met een andere vrouw getrouwd is, » merkte ik op. Haar antwoord was vol overtuiging. « Het deed zo’n pijn om jullie samen te zien. Ik had het moeten zijn! »
Geboeid door haar intense woorden, worstelden David en ik om onze kalmte te bewaren. Ik besloot de schijn nog even mee te spelen. « Als je zoveel van hem houdt, trek ik me terug, » kondigde ik aan, tot grote verbazing van iedereen, vooral onze ouders.
« Echt? Hou jij dan niet ook van David? » onderbrak mijn moeder snel.
« Nee, eigenlijk, » wierp David in, zijn rol spelend. « Eigenlijk heb ik altijd al gevoelens voor Amara gehad. »
Het gezicht van mijn zus lichtte op van vreugde. « Echt? Ik wist het! » Deze surrealistische woordenwisseling liet iedereen versteld staan terwijl David en ik hun reacties gadesloegen, nauwelijks in staat om onze lach in te houden om de absurditeit van de situatie die we hadden georkestreerd. De realiteit was natuurlijk dat David en ik een diepe band hadden, maar soms was het volgen van een absurd scenario de enige manier om de absurditeit ervan te benadrukken.
Knuffel David, ik zag een ondeugende glinstering van liefde in zijn ogen glinsteren. « Ik heb op dit moment gewacht, » zei hij, zijn stem trillend van het onderdrukte lachen. Naast me veinsde David tranen, maar zijn trillende schouders verraadden hem. « We moeten gewoon door dit kleine schouwspel heen, » fluisterde ik. « Vanaf nu zullen we altijd samen zijn. »
Plotseling begon mijn zus tegen David te praten alsof ze al jaren close waren. « Amara, ik ben gelukkig! Wees alsjeblieft vanaf nu mijn steunpilaar, » zei David met een glimlach.
« Ja, natuurlijk! » antwoordde ze gretig.
« Dus ik zeg echt mijn baan op. » Davids opmerking deed de blos van mijn zus verdwijnen en maakte plaats voor een schok. « Ik wil altijd bij je zijn, Amara, dus ik zeg mijn baan op om altijd bij je te zijn! Ik ga het huis niet eens meer uit. Ik volg je naar de badkamer en kijk hoe je schoonmaakt. »
Davids vrolijke toon bracht mijn zus in verwarring en paniek. Ook onze ouders konden hun nervositeit niet verbergen. « Maar ik werk ook niet, en dat is zorgwekkend, » stamelde ze.
« Wat is daar zo alarmerend aan? Als we samen zijn, hebben we niets te vrezen! We hebben geen geld nodig om gelukkig te zijn! » vervolgde David, waardoor de absurditeit nog groter werd.
« Maar we moeten tegenwoordig toch verzekeringen betalen? Het is niet meer hetzelfde als vroeger. We kunnen niet van elkaar houden als er geen geld is! »
Ik greep mijn kans en onderbrak: « David, als we scheiden, erf ik een groot deel van zijn nalatenschap, dus jij kunt maar beter betalen! »
« Maak je geen zorgen, je zus en ouders betalen wel, » antwoordde David lachend. Toen ze dit hoorden, werden onze ouders bleek en keken elkaar ongelovig aan.
« Amara, het is moeilijk te zeggen, maar het is niet waar! De man van je zus stelen… »
« Precies, Amara, het is echt zo. » Maar waar was al die eerdere passie gebleven? Het was alsof onze ouders plotseling tot inkeer waren gekomen.
« Waar heb je het over? Je hebt beloofd me David te geven! » protesteerde Amara.
« Maar Amara, dat was vroeger! »
« Ik wil het niet horen! » viel onze moeder haar in de rede.
« Steunt er dan niemand me? » Mijn zus greep woedend naar het haar van mijn moeder, terwijl mijn vader moeite had de chaos onder controle te houden. David trok kalm ieders aandacht te midden van de chaos.
« Eerlijk gezegd ben je niet mijn type. Ik respecteer je als Scarlets zus, maar verder wil ik niet veel contact met je hebben. Vooral die blik die je me geeft – die is ronduit weerzinwekkend. De gedachte dat iemand onbeantwoorde gevoelens voor me heeft, vind ik heel moeilijk. »
Davids botte woorden lieten mijn zus en onze ouders sprakeloos achter. « Maar David, wat was dat allemaal voorheen? » vroeg Amara.
« Hou alsjeblieft op met zo onzorgvuldig omgaan met iemands man. Hij kan onmogelijk verliefd op je worden, » besloot ik vastberaden, waarmee ik een einde maakte aan de absurditeit die veel verder was gegaan dan een simpele familieruzie.
Hoofdstuk 7: De definitieve grenzen
Toen ik mijn zus met een bleek gezicht naar David toe zag lopen, onderbrak ik haar: « We hebben een gezin en we leven nog lang en gelukkig. » Ze bleef staan en draaide zich naar me om.
« Wat? Je hebt me voor de gek gehouden! » riep ze.
« Hoe kun je denken dat iemand die je al 13 jaar niet heeft gecontacteerd, van je houdt? Is dat niet onrealistisch? » daagde ik haar uit, in de hoop de situatie wat logischer te maken. Haar gezicht werd rood en er welden tranen van frustratie op in haar ogen. « Als je een echt aantrekkelijke kandidaat was, misschien wel, maar niemand vindt charme in iemand die werkloos is, afhankelijk van zijn ouders en niet onafhankelijk omdat zijn moeder altijd…
