« Ik woonde bij haar. Ik zorgde voor haar. Ik verdiende dit huis! » schreeuwde ze.
« En toen probeerde je het te stelen, » antwoordde ik, « van je eigen familie. »
Ze barstte uit. « Neem dat verdomde huis mee! En de naam van je verdomde zoon! »
De deur sloeg achter haar dicht. Ik ging weer zitten, het geluid galmde in mijn oren. De stilte keerde terug, maar deze keer voelde het niet vredig. Hij was verbroken.
Ik strekte mijn hand uit en streek met mijn vingers over de plek waar mijn moeder vroeger zat, waar haar kopje altijd een vage afdruk achterliet.
« Ik maak het wel goed, mam, » fluisterde ik. « Ik maak het wel goed. »
Deel je gedachten over dit verhaal met ons en deel het met je vrienden. Misschien inspireert het hen en fleurt het hun dag op.
Deze tekst is geïnspireerd op verhalen uit het dagelijks leven van onze lezers en geschreven door een professionele schrijver. Eventuele gelijkenissen met echte namen of locaties berusten op puur toeval. Alle foto’s dienen slechts ter illustratie.
