‘Laat de natuur haar gang gaan,’ zei ze kalm, alsof ze het over het weer had. ‘De zwakken sterven uit. Zo werkt evolutie.’
Chloe dook weer onder water. Ik zag haar gele jurk onder het wateroppervlak, ik zag haar kleine armpjes omhoog reiken. Haar geschreeuw verstomde, want ze kon onder water niet schreeuwen. Paniek overspoelde mijn lichaam, een adrenalinekick zo hevig dat ik dacht dat mijn hart zou ontploffen.
Vanessa pakte haar telefoon en filmde alles. Ze lachte, echt lachte, toen ze filmde hoe mijn dochter verdronk.
“Dit gaat ontzettend veel bekeken worden,” zei ze enthousiast, terwijl ze een betere hoek zocht. “Dit gaat absoluut viraal.”
Ik draaide me abrupt om en gaf mijn vader een elleboogstoot in zijn ribben. Hij kreunde, maar liet niet los. Kloe kwam weer bij bewustzijn, hoestend en happend naar adem, haar gezicht paars wordend door zuurstofgebrek. De angst in haar ogen zal ik nooit vergeten. Ze keek me aan, haar moeder, smeekte me haar te redden, maar ik kon haar niet bereiken.
‘Alsjeblieft,’ schreeuwde ik, terwijl de tranen over mijn wangen stroomden. ‘Ze is je kleindochter. Ze is nog maar een baby.’
Lawrence kneep zich nog steviger vast.
“Dan had ik haar moeten leren zwemmen. Niet mijn probleem. Jouw kind is geestelijk gehandicapt.”
Er knapte iets in me. Ik stopte met proberen los te komen en wierp me in plaats daarvan met al mijn kracht achterover, waardoor mijn vader uit balans raakte. Hij struikelde en zijn hand verslapte tot hij me nauwelijks nog vast kon houden. Ik rukte me los, voelde hoe mijn nek openscheurde, en rende de rest van de weg naar het zwembad. Ik dook erin, volledig aangekleed, mijn spijkerbroek en blouse voelden meteen loodzwaar aan door het water.
Chloe zonk weer en kwam niet meer boven. Ik zwom naar beneden, greep haar bij haar middel en schopte haar met al mijn kracht naar de oppervlakte. Haar lichaam was slap, veel te slap. Toen we boven water kwamen, ademde Chloe niet meer. Ik trok haar naar het ondiepe gedeelte en droeg haar naar het betonnen dek. Haar lippen waren blauw.
Ik begon meteen met reanimatie, mijn verpleegkundige vaardigheden namen het over terwijl mijn gedachten schreeuwden van angst. Achter me hoorde ik Vanessa nog steeds filmen.
“Oh mijn God, ze ademt niet. Dit is waanzinnig.”
Dertig borstcompressies. Twee beademingen. Dertig borstcompressies. Twee beademingen. Kloe’s borstkas kwam niet omhoog. Ik kantelde haar hoofd nog verder naar achteren, kneep haar neus dicht en begon opnieuw te ademen.
“Kom op, schatje. Kom op.”
Na wat uren leek te duren, maar waarschijnlijk maar twee minuten was, hoestte Chloe. Er kwam water uit haar keel, waarna ze naar adem begon te happen, te huilen en hevig te trillen. Ik nam haar in mijn armen en voelde haar kleine lijfje schudden van de snikken en de schok. Ze leefde. Ze ademde.
Ik keek naar mijn familie. Ze stonden daar alle drie, ons aan te kijken alsof we deel uitmaakten van een tv-programma. Lawrence had zijn armen over elkaar geslagen. Gretchen keek een beetje verveeld. Vanessa was nog steeds aan het filmen en glimlachte terwijl ze van camerahoek wisselde.
‘Jullie zijn monsters,’ zei ik zachtjes.
Vanessa lachte.
“Ach kom op. Het was maar een grapje. Het is nu weer goed.”
‘Maak je een grapje?’ Ik stond op en omhelsde Khloe. Ze klemde zich aan me vast en beefde. ‘Jullie hebben haar bijna vermoord. Jullie stonden daar allemaal maar toe te kijken hoe ze verdronk.’
